WSA przypomniał, że [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=5C77FBE3D18CD680761434A06F40F0E5?id=175841]ustawa z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (DzU z 2004 r. nr 256 poz. 2572 ze zm.)[/link] uregulowała kwestie związane z praktyczną nauką zawodu.
Warunki zaś i tryb organizowania praktycznej nauki zawodu, a także kwalifikacje wymagane od osób prowadzących praktyczną naukę zawodu i przysługujące im uprawnienia określa[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=EF9503E6F3B72B87A44D56EC9264D2E5?id=166436] rozporządzenie z 1 lipca 2002 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu (DzU nr 113 poz. 988)[/link].
Zgodnie z nim instruktorzy praktycznej nauki zawodu, którymi są pracodawcy lub wyznaczeni przez nich pracownicy albo osoby prowadzące indywidualne gospodarstwa rolne, dla których praca dydaktyczna i wychowawcza z uczniami lub młodocianymi nie stanowi podstawowego zajęcia lub jest wykonywana w tygodniowym wymiarze godzin niższym niż przewidziany dla nauczycieli, powinni posiadać kwalifikacje zawodowe co najmniej mistrza w zawodzie oraz przygotowanie pedagogiczne.
Zakres kwalifikacji uznawanych za porównywalne z tytułem mistrza w zawodzie został natomiast ściśle określony w § 10 ust. 5 rozporządzenia i nie wymaga dokonywania interpretacji.
Jak wykazano w sprawie, w chwili zawierania umowy o pracę z młodocianym w celu nauki zawodu skarżący nie posiadał tytułu mistrza w zawodzie, a tytuł ten uzyskał w trakcie prowadzenia kształcenia młodocianego pracownika.
Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego jednoznacznie wskazuje, że wymaganymi kwalifikacjami instruktorów praktycznej nauki zawodu należy legitymować się już w momencie przystąpienia do procesu szkolenia, a nie dopiero w trakcie jego trwania[b] (wyroki NSA z 11 lutego 2000 r., I SA/Lu 1591/98, z 8 maja 2000 r., I SA/Gd 206/98 oraz z 29 marca 2001 r., I SA/Łu 2414/98).[/b]