Jaka akcyza od środków poprawiających jakość oleju napędowego

Tak wynika z ustnego uzasadnienia wyroku WSA w Gliwicach z 14 stycznia 2011 r. (III SA/Gl 2224/10).

Podatnik złożył wniosek o interpretację. Zapytał, czy produkowany przez niego dodatek do paliw, którego celem jest podwyższenie liczby cetanowej olejów napędowych, jest opodatkowany akcyzą według stawki zerowej na podstawie art. 89 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym.

Zdaniem wnioskodawcy wyrób ten (klasyfikowany do kodu CN 2920) jest wyrobem energetycznym (art. 86 ust. 1 pkt 9 ustawy). Stawki podatku akcyzowego dla tej grupy wyrobów zostały określone w art. 89 ustawy.

Ust. 1 tego przepisu określa stawki dla wyrobów klasyfikowanych do wskazanych kodów CN bądź ze względu na ich przeznaczenie. Natomiast zgodnie z ust. 2 tego artykułu, jeżeli ustawodawca nie wskazał konkretnej stawki dla danego wyrobu energetycznego,  akcyza wynosi zero (o ile wyrób taki nie jest m.in. przeznaczony do wykorzystania jako dodatek bądź domieszka do paliw napędowych).

Zdaniem wnioskodawcy art. 89 ust. 1 ustawy nie zawiera stawki dla wyrobów klasyfikowanych do CN 2920. Nie znajdzie też zastosowania stawka ze względu na przeznaczenie określona w art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy. To dlatego że wyrób, którego dotyczy interpretacja, nie może być używany do napędu silników spalinowych i nie mieści się w definicji paliw silnikowych. Zdaniem wnioskodawcy właściwa będzie więc stawka zerowa, a podstawą jej stosowania jest art. 89 ust. 2 ustawy.

Organ podatkowy nie zgodził się z tym stanowiskiem. Jego zdaniem każdy podmiot, który produkuje dodatek do paliw, o który pytała spółka, a następnie sam dodaje go do produkowanych przez siebie paliw bądź oferuje go na sprzedaż, przeznacza ten wyrób do celów napędowych. W ten sposób przesądza, że jest to wyrób akcyzowy.

Ze względu na nadane przeznaczenie należy stosować stawkę przewidzianą dla pozostałych paliw napędowych. Wynika to z art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy akcyzowej.

Podatnik wniósł skargę do WSA, zarzucając interpretacji sprzeczność z dyrektywą Rady 2003/96/WE, która wskazuje, że dodatki do paliw powinny zostać opodatkowane według stawki dla równoważnego paliwa. W tym wypadku dla oleju napędowego, a więc 1048 zł/1000 l.

Sąd oddalił skargę, uznając stanowisko organu za poprawne. Jego zdaniem postanowienia ustawy o podatku akcyzowym są spójne z prawem UE.

Autorka jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte

Komentuje:

Bartosz  Barański aplikant radcowski, starszy konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)

Spór dotyczył określenia właściwej stawki dla wyrobu, który jest uznawany przez ustawę za wyrób akcyzowy (energetyczny) ze względu na jego przeznaczenie, a nie ze względu na jego klasyfikację do danego kodu CN.

Podatnik dążył do uzyskania potwierdzenia, że zamiast obecnie stosowanej stawki (1048 zł/1000 l  dla równoważnego paliwa, czyli oleju napędowego) może stosować stawkę zerową. WSA podtrzymując stanowisko ministra finansów, uznał, że właściwą stawką jest natomiast 1882 zł/1000 l (czyli stawka właściwa dla pozostałych paliw silnikowych).

Należy zwrócić uwagę, że zarówno podatnik, jak i WSA dokonali błędnej wykładni przepisów. Ustawa o podatku akcyzowym wyraźnie rozróżnia dwa odrębne pojęcia: paliwa silnikowego i dodatku do paliwa silnikowego. Zgodnie z legalną definicją paliwa silnikowego jest to wyrób energetyczny przeznaczony do użycia, oferowany na sprzedaż bądź używany do napędu silników spalinowych (art. 86 ust. 2).

Nie ma natomiast w ustawie legalnej definicji dodatku do paliwa silnikowego. Należy jednak uznać, że jest to wyrób energetyczny, który dodawany jest do paliwa silnikowego w celu poprawienia jego właściwości fizyczno-chemicznych. Dodatek tym się różni od paliwa silnikowego, że nie jest przeznaczony do użycia, oferowany na sprzedaż bądź faktycznie używany do napędu silników spalinowych.

Nie można więc uznać, że dodatek, o który toczy się spór, jest opodatkowany według stawki przewidzianej dla pozostałych paliw silnikowych. Stawka ta bowiem dotyczy jedynie wyrobów, dla których ustawa nie wskazuje stawki ze względu na klasyfikację CN, a są one przeznaczone do użycia jako paliwa silnikowe. Dodatek do paliwa bez względu na klasyfikację CN paliwem silnikowym nie jest. Zastosowana przez WSA analogia na niekorzyść podatnika jest naruszeniem art. 217 konstytucji.