Prawo do urlopu wypoczynkowego nie może zostać naruszone, jeżeli pracownik przebywa na należycie uzasadnionym zwolnieniu chorobowym wskutek choroby lub wypadku, który nastąpił w miejscu pracy lub gdzie indziej - orzekł dziś Europejski Trybunał Sprawiedliwości (syg. akt C-282/10).
Sprawa dotyczyła Maribel Dominguez, która uległa wypadkowi w drodze między miejscem zamieszkania a miejscem pracy i wskutek tego przebywała na zwolnieniu chorobowym od listopada 2005 r. do stycznia 2007 r. Ponieważ pracodawca odmówił jej 22,5 dni urlopu za ten okres, Dominguez zwróciła się do sądu francuskiego o jego przyznanie bądź wypłacenie ekwiwalentu pieniężnego. Swoją prośbę argumentowała tym, że wypadek w drodze do pracy jest wypadkiem przy pracy i podlega temu samemu systemowi. Jej zdaniem okres zawieszenia umowy o pracę w następstwie wypadku w drodze do pracy powinien być zrównany, do celów obliczania okresów płatnego urlopu, z czasem rzeczywistego świadczenia pracy. Sąd jednak nie zgodził się z tym stwierdzeniem.
Francuski sąd, do którego M. Dominguez wniosła kasację, zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem o zgodność z dyrektywą dotyczącą organizacji czasu pracy, uregulowania krajowego, które z jednej strony uzależnia powstanie prawa do corocznego płatnego urlopu od spełnienia przez pracownika warunku przepracowania co najmniej 10 dni (lub, przed lutym 2008 r., miesiąca) u tego samego pracodawcy w okresie rozliczeniowym (co do zasady wynoszącym rok). Z drugiej strony przepisy francuskie uznają za okresy rzeczywistego świadczenia pracy także takie, podczas których wykonywanie umowy o pracę było zawieszone, między innymi z powodu wypadku przy pracy. Przepisy te nie wymieniają już wypadku w drodze do pracy.
Trybunał w wydanym dziś wyroku podkreślił, iż dyrektywa stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, zgodnie z którymi uprawnienie do corocznego płatnego urlopu jest poddane wymogowi minimalnego okresu dziesięciu dni (lub miesiąca) rzeczywistego świadczenia pracy w okresie rozliczeniowym.
Przypomniał, że w artykule 7 nakłada ona na państwa członkowskie, obowiązek przyjęcia niezbędnych środków w celu zapewnienia, by każdy pracownik był uprawniony do corocznego płatnego urlopu w wymiarze co najmniej czterech tygodni, zgodnie z ustawodawstwami krajowymi. W związku z tym, nie może zostać naruszone prawo żadnego pracownika do urlopu wypoczynkowego, niezależnie od tego, czy w okresie rozliczeniowym przebywał on na zwolnieniu chorobowym w następstwie wypadku w miejscu pracy lub gdzie indziej.
