Za dłuższą dniówkę należy się wyższe wynagrodzenie

Maria K. w połowie maja 2004 r. wystąpiła do pracodawcy o zwiększenie wymiaru jej etatu z połowy do 3/4, na co ten przystał, ale zastrzegając pozostawienie pozostałych warunków umowy bez zmian. Od początku, gdy doszło do przekształceń własnościowych w firmie, w której była zatrudniona, zwiększył się zakres jej obowiązków. Nie mogła więc wykonywać ich w normalnym czasie pracy i musiała zostawać po godzinach.

[srodtytul]Bez podwyżki[/srodtytul]

Od 1 czerwca 2004 r. wydłużyła się jej dniówka, przedsiębiorstwo nie podwyższyło jednak jej wynagrodzenia. Za każdym razem gdy zwracała się o wyjaśnienie, dlaczego nie doszło do podniesienia jej pensji, służby kadrowe firmy zbywały ją obietnicą załatwienia sprawy w przyszłości. Dopiero gdy wystąpiła o wyjaśnienia na piśmie, dostała odpowiedź, że w wyniku porozumienia doszło do zwiększenia wymiaru czasu jej pracy, ale nie wysokości wynagrodzenia.

Pracownica zdecydowała się więc wystąpić do sądu z pozwem, w którym zażądała wyrównania wynagrodzenia. Najpierw sąd rejonowy uwzględnił jej żądania. Sąd okręgowy uwzględnił jednak apelację firmy i uznał, że zatrudnionej nie należy się dodatkowe wynagrodzenie.

[srodtytul]Inne zamiary[/srodtytul]

[b]Sąd Najwyższy w niepublikowanym dotychczas wyroku z 23 stycznia 2009 r. (I PK 128/08)[/b] stwierdził jednak, że w tej sprawie trzeba jeszcze raz zbadać zgodny zamiar stron, a nie opierać się na dosłownym brzmieniu umowy (w myśl art. 65 kodeksu cywilnego).

Jego zdaniem okoliczności sprawy wskazują na to, że zamiar każdej ze stron w zawarciu porozumienia był odmienny. Pracownica zamierzała uzyskać wyższe wynagrodzenie w związku ze zwiększeniem obowiązków, pracodawca natomiast pragnął wyłącznie zwiększyć wymiar czasu pracy. Gdyby tak było, trzeba by uznać, że nie doszło do zawarcia między nimi porozumienia o zmianie warunków zatrudnienia (doszło bowiem do tzw. dyssensu ukrytego).

[b]W sytuacji gdy obie strony uważają, że doszło do uzgodnienia stanowisk i zawarcia umowy, podczas gdy w rzeczywistości sens oświadczeń woli stron nie pozostaje zgodny, nie dochodzi do zawarcia umowy.[/b]

Wskazywałoby to, że powódka nie miałaby prawa do zwiększonego wynagrodzenia (w tym czasie pracowałaby ciągle na pół etatu), a jedynie do dodatku za pracę w nadgodzinach. Mogło też dojść do takiej sytuacji, że strony dogadały się co do warunków zwiększenia wymiaru czasu pracy podwładnej, jednak pracodawca zmienił później zdanie. Wynika z tego, że mogłoby to stanowić podstawę do żądania wyrównania wynagrodzenia.

[srodtytul]Za pracę trzeba płacić[/srodtytul]

[b]SN za niedopuszczalne uznał ustalanie treści tego porozumienia jedynie na podstawie pism wymienionych między pracownikiem a przedsiębiorstwem. Wskazał, że duże znaczenie ma tutaj kontekst, w którym doszło do wydłużenia dniówki[/b], czyli konieczności pracy w nadgodzinach, a także późniejszych okoliczności; Maria K. dopytywała się bowiem o podwyżkę wynagrodzenia i była zbywana przez służby pracodawcy.