Tak twierdzi rzecznik generalna Trstenjak w opinii z 7 lipca 2011 r. w sprawie C-214/10 (Landesarbeitsgericht Hamm (Niemcy) - KHS AG przeciwko Winfriedowi Schulte).
Sprawa dotyczy prawa do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany w naturze urlop wypoczynkowy. Pracownik z powodu przebytego zawału serca (w 2002 r.) nie pracował - był poddawany rehabilitacji. Od października 2003 r. pobierał przyznawaną mu bez przerw czasową rentę inwalidzką z powodu całkowitej niezdolności do pracy. Do końca sierpnia 2008 r. miał jednak status pracownika i przez kolejne lata (2003-2008) nabywał prawo do corocznego, płatnego 30-dniowego urlopu wypoczynkowego. Pracownik wniósł skargę do sądu o zasądzenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata 2006-2008. Sąd pierwszej instancji w części przychylił się do roszczeń wnioskodawcy i nakazał spółce wypłatę ekwiwalentu.
Sąd krajowy - badając sprawę w drugiej instancji - stwierdził, że na podstawie obowiązującego pracownika układu zbiorowego, jego prawo do urlopu za rok 2006 wygasło w marcu 2008 r. Sąd jednak skierował wniosek do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym:
- Czy art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE1, w wykładni przyjętej w orzecznictwie Trybunału, nakazuje kumulowanie praw pracownika do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy urlop za wiele lat, i to również wówczas, gdy pracownik ten - w związku z długotrwałą niezdolnością do pracy - nie był w stanie skorzystać z prawa do płatnego, corocznego urlopu? oraz
- Czy państwa członkowskie są uprawnione do ustanowienia ograniczenia w czasie tych praw wynoszącego 18 miesięcy?