Maciej Strzembosz: Jakobini zwani Silnymi Razem wytoczyli katastrofalną wojnę zdrowemu rozsądkowi

Człowiek uczy się całe życie, a uczyć się powinni zwłaszcza ci, którzy kierują państwem i opinią publiczną, zatem całkiem poważnie proponuję wprowadzenie LSPiD, czyli Letniej Szkoły Polityków i Dziennikarzy. Obowiązkowe byłyby kursy z logiki, historii (ze szczególnym uwzględnieniem dziejów populizmu), podstaw nowoczesnej ekonomii, demografii, a dla wielkomiejskich liberałów specjalny kurs o roli małych ojczyzn. Niezbędne byłyby także seanse filmowe. Dla posłów pierwszorocznych oraz dziennikarzy spod znaku Elizy Michalik i Jana Pińskiego kurs rozpoczynałby się od „Dantona” Andrzeja Wajdy, bo na jakobinach pewne rzeczy wytłumaczyć łatwiej niż na bolszewikach. Porównanie do komunistów jest zbyt świeże i obraźliwe, a chodzi o refleksję i zrozumienie mechanizmu rewolucji, która pożera swoje własne dzieci.

Dlaczego nagonka na redaktora Patryka Słowika jest znamienna?

Naszła mnie ta myśl przy okazji medialnej burzy dotyczącej redaktora Patryka Słowika, który umieścił w sieci prześmiewczy wpis o polityku Suwerennej Polski Michale Wosiu. Wpisu nie zrozumiał redaktor Grzegorz Rzeczkowski, który oskarżył Słowika o wszelkie możliwe zbrodnie, w tym największą – wychwalanie kogoś z wrażego obozu. W ten sposób zamiast beki z Wosia zrobiła się beka z Rzeczkowskiego. Najbardziej postępowi neofici, czyli Jan Piński i Eliza Michalik, postanowili więc zlustrować redaktora Słowika i wykryli, że kiedyś wysłał jakiś swój tekst na istniejący od ponad dwóch dekad konkurs im. Władysława Grabskiego NBP. Zrobił to jednakowoż za kadencji Adama Glapińskiego, czym dowiódł nieprawomyślności, ogólnego skundlenia i zamiłowania do korupcji.

Czytaj więcej

Opinie polityczno - społeczne

Estera Flieger: Szaleństwo totalnego anty-PiS-u

Dobrze, że to nie PiS wynalazł pralkę, sznurowadła albo tabliczkę mnożenia. Jeśli tylko do programu wpisałby kulistość Ziemi, obowiązkiem każdego porządnego demokraty byłoby głosić, że jest płaska jak stół.

Były wiceprezes NBP Andrzej S. Bratkowski ubrał ów ferwor obrony red. Rzeczkowskiego, który najwyraźniej ma kłopot z rozumieniem ironii i dlatego najbardziej się nadaje do kierowania nowym Centrum Badań nad Dezinformacją przy Collegium Civitas, w formę literacką, dzieląc się z nami takim oto aforyzmem: „Gdy k… parodiuje k…, trudno się połapać, że to parodia”.

W sumie rzecz mała i śmieszna, ale znamienna. W ferworze walki o jedyną słuszną linię opisu rzeczywistości codziennie jakiś domorosły Robespierre stara się zamordować jakiegoś Dantona za najgorszą zbrodnię – pomysł, że rewolucja ma służyć ludziom, a nie samej rewolucji.

Tak dla Rozwoju: Co wolno wojewodzie, to nie posłance Matysiak

Zbrodnia ta jest wzmocniona popularnością Dantona wśród ludu i tu na chwilę porzucamy dziennikarzy i przechodzimy do polityków, którzy pastwią się ostatnio nad posłanką Pauliną Matysiak, bo śmiała powołać stowarzyszenie Tak dla Rozwoju z posłem PiS Marcinem Horałą. Ja bym wprawdzie z Marcinem Horałą nic nie powoływał, ale posłanka jest dorosła i może robić, co chce. Jednakowoż nie według klubu parlamentarnego Lewicy, który zawiesił ją na trzy miesiące, oraz macierzystej partii Razem, która wszczyna wobec niej postępowanie dyscyplinarne.

Czytaj więcej

Polityka

Michał Kolanko: Jak Lewica swoją decyzją o zawieszeniu wzmocniła karierę Pauliny Matysiak

Nie minęło nawet pół dnia od ogłoszenia projektu ruchu Tak dla Rozwoju! Pauliny Matysiak i Marcina Horały, a już władze klubu Lewicy zdecydowały o trzymiesięcznym zawieszeniu dla posłanki. To dobre dla niej. Czy dla Lewicy?

Wprawdzie Włodzimierz Czarzasty założył kiedyś stowarzyszenie Oportunistów i Sierot po Komunizmie, zwane dla niepoznaki Ordynacka, razem z Ryszardem Benderem, Karolem Karskim i Jackiem Saryuszem-Wolskim, ale co wolno wojewodzie, to nie posłance Matysiak, zwłaszcza gdy robi się popularniejsza od towarzyszy funkcyjnych.

Jakobini Jarosława Kaczyńskiego i Donalda Tuska

Po drugiej stronie sporu politycznego jakobinizm jest mniej widoczny, bo ma formę nieustających umizgów o łaskę ukochanego przywódcy, oby żył wiecznie, Jarosława Kaczyńskiego. Zachowania dworskie mają dłuższą tradycję niż jakobinizm i z istoty swej są raczej dowodem braku ideowości i zaprzeczeniem postaw chrześcijańskich, jako że każdy kult jednostki jest sprzeczny z pierwszym przykazaniem. Ale metody stosują te same, wycinając wszystkich, którzy choć o milimetr oddalają się od ortodoksji, czyli uwielbienia dla każdej głupoty wodza. W ten sposób ruch Jarosława Kaczyńskiego stracił większość swoich najzdolniejszych polityków, jak Radosław Sikorski, Joanna Kluzik-Rostkowska czy Paweł Kowal, stanowiących od dawna i niedawna czołówkę polityczną Platformy Obywatelskiej.

Oczywiście Donald Tusk ma także swój krąg fanatycznych wyznawców zwanych Silnymi Razem, których nieoficjalnym rzecznikiem jest były dziennikarz Tomasz Lis. To zaś sprawia, że jest on autorytetem moralnym najbardziej postępowej części zwolenników KO mimo oskarżeń o mobbing i molestowanie. Co jeszcze ciekawsze, ideologiem Silnych Razem jest człowiek, przy którym Ryszard Bender wydaje się wzorem umiarkowania – mecenas Roman Giertych, niegdyś fanatyczny przeciwnik Unii Europejskiej i zwolennik współpracy z Rosją, który po utracie stanowiska wicepremiera w rządzie Jarosława Kaczyńskiego stał się równie fanatycznym przeciwnikiem Kaczyńskiego co uprzednio Witolda Gombrowicza.