Specyficzne poczucie humoru

W ostatnich tygodniach kilkakrotnie porównywano ludzi o konserwatywnych poglądach do talibów. W różnych okolicznościach i pod różnymi pretekstami. Na okładce „Newsweeka" w strój taliba został odziany Antoni Macierewicz, badający sprawę katastrofy w Smoleńsku, talibami mieliby być przeciwnicy zapłodnienia in vitro, a także niektórzy prawicowi publicyści.

Ciała zjadały psy

Tego samego dnia, gdy Tomasz Lis w swoim felietonie raz jeszcze pokusił się o podobne zestawienie (używając m.in. zdrobniałej formy „talibek"), agencja Reuters zamieściła w Internecie wstrząsający film. Widać na nim publiczną egzekucję afgańskiej kobiety w wiosce Qol, dokonaną przez taliba uzbrojonego w karabin maszynowy. Przyglądało się temu ok. 150 mężczyzn, którzy przyklaskiwali katowi i wznosili okrzyki radości.

To nie pierwszy i zapewne nie ostatni akt bezprzykładnego okrucieństwa ze strony talibów. Gdy rządzili Afganistanem, ich bestialstwo było wielokrotnie obnażane i piętnowane przez społeczność międzynarodową. Talibowie utrzymywali się u władzy, mordując przeciwników politycznych, wyrzynając całe wsie i prześladując kobiety. Jednocześnie przekonywali, że postępują w zgodzie z naukami płynącymi z Koranu. W rzeczywistości zaś wypaczali je i naginali dla własnych potrzeb.

W 1997 roku talibowie ponieśli klęskę z rąk plemienia Hazarów w Mazar-i-Szarif. Rok później, gdy ponownie wkroczyli do miasta, postanowili się zemścić. „To była wyjątkowo krwawa masakra, można ją wręcz zakwalifikować jako ludobójstwo" - pisze Ahmed Rashid w swojej słynnej książce „Taliban". „Mułła Omar [przywódca talibów] dał swoim żołnierzom przyzwolenie: możecie zabijać do woli przez najbliższe dwie godziny. Zabijali przez dwa dni. Jeździli po mieście swoimi pick-upami i strzelali do wszystkiego, co się ruszało: do sklepikarzy, wieśniaków na targowisku, do kobiet, dzieci, a nawet do kóz i osłów".

Rashid cytuje pewnego Tadżyka, który uniknął rzezi: „Wkrótce większość ulic spływała krwią. Przez pierwszych sześć dni nie pozwalano nikomu grzebać ciał, choć przecież islam nakazuje natychmiastowy pochówek. Ciała gniły, zaczęły je zjadać psy, a smród stał się nie do wytrzymania".

Raport Human Rights Watch zawiera szczegóły makabrycznych rozrywek, jakie urządzali sobie talibowie. Niektórzy Hazarowie nie byli zabijani na miejscu, lecz wyłapywani, torturowani, a następnie setkami upychani do ciężarówek. W krótkim czasie umierali z braku tlenu. Ciężarówki jechały na pobliską pustynię, gdzie opróżniano „ładunek".

Według różnych szacunków talibowie zabili w Mazar-i-Szarif od dwóch do ośmiu tysięcy ludzi.

Śnieg był cały czerwony

Niecałe trzy lata później, na początku stycznia 2001 roku, talibowie wkroczyli do kilku zbuntowanych wiosek w prowincji Yakaolang, w których także mieszkali członkowie plemienia Hazara. Mułła Omar wydał rozkaz wymordowania wszystkich chłopców i mężczyzn w wieku powyżej 12 lat. Spędzono ich w okolice miejscowego szpitala, a następnie systematycznie rozstrzeliwano, na oczach matek i córek.

Kilku cudem przeżyło. „Kule trafiały w głowy i twarze naszych synów, braci, wujków, kuzynów. Bili nas przez kwadrans, a potem zaciągnęli tam, gdzie leżeli bez ducha nasi krewni. Chcieli, byśmy ich sobie dobrze obejrzeli. Byliśmy na skraju utraty przytomności, ale wiedzieliśmy, że musimy zachować świadomość do końca".

Jedna z kobiet opowiadała o jej kuzynie, Yahyi, zabitym przez talibów: „Weszli do jego domu, wyprowadzili na zewnątrz i zastrzelili. To wydarzyło się o poranku, a jego zwłoki leżały pod płotem aż do wieczora. Talibowie nie chcieli ich wydać jego żonie. Śnieg wokół niego był cały czerwony. Żona Yahyi prosiła talibów na kolanach, mówiła, że musi pochować męża, ale ci nie dali się przebłagać i jeszcze dotkliwie ją poturbowali. Dopiero w nocy, gdy odeszli na dobre, Yahya doczekał się pogrzebu".

Inne kobiety nie miały tyle szczęścia, oddano im ciała mężów dopiero po trzech dniach. Według relacji świadków, niektóre zwłoki trudno było przenieść, bo w międzyczasie przymarzły do gruntu.

W Yakaolang wymordowano ponad 300 mężczyzn.

Mąż obcina język żonie

Kobiety w Afganistanie spotykał często los jeszcze gorszy. Jeśli nie ginęły od kul, żyły w ciągłym upodleniu. Musiały nosić burki. Nie mogły pracować poza domem. Nie mogły uprawiać sportu. Nie mogły się głośno śmiać. Nie mogły używać kosmetyków. Nie mogły wychodzić na balkon. Karą za pojawienie się na ulicy z odkrytymi kostkami u nóg była chłosta. Karą za pomalowane paznokcie było obcięcie palców. Karą za cudzołóstwo było ukamienowanie.

Do dziś w Afganistanie niektórzy mężczyźni traktują swoje żony i córki jak przedmioty. Wystarczy przeczytać tytuły kilku depesz z ostatnich miesięcy, zamieszczonych na stronie internetowej organizacji Rawa, walczącej o prawa kobiet: „Mężczyzna obcina głowę swojej byłej żonie i dwójce dzieci"; „Mężczyzna zabija żonę siekierą"; „Młoda kobieta powieszona przez własnego męża"; „Mąż obcina język ciężarnej żonie"; „Nastolatka przetrzymywana przez sześć miesięcy w łazience przez teściów".

W listopadzie 1999 roku Rawa ujawniła nagranie z pierwszej publicznej egzekucji kobiety w Afganistanie rządzonym przez talibów. Zarmeena, 35-letnia matka siedmiorga dzieci, została oskarżona o zamordowanie męża. Wcześniej mężczyzna przez wiele lat znęcał się nad nią. Zdesperowana Zarmeena najpierw otumaniła go za pomocą narkotyku, a następnie jedna z jej córek uderzyła go w głowę młotem.

Na stadion piłkarski w Kabulu, gdzie miała się odbyć egzekucja, przyszło ok. 30 tysięcy ludzi: mężczyźni, kobiety, młodzi, starzy, całe rodziny z dziećmi. Zarmeenie kazano uklęknąć na linii pola karnego. Kat stanął za nią i trzy razy wystrzelił z kałasznikowa w tył głowy. Tłum był zachwycony spektaklem. Gnieniegdzie słychać było okrzyki „Allahu akbar" - Bóg jest wielki.

Najpierw otruję jego

Dwa lata temu BBC pokazała reportaż o 13-letniej dziewczynce z Pakistanu, którą ojciec oraz brat chcieli zmusić do samobójczego zamachu bombowego. „Pójdziesz do nieba długo przed nami" - zachęcali ją. „Słyszałam to codziennie" - opowiadała Meena. „Gdy odmawiałam, bili mnie do nieprzytomności. Moje życie stało się pasmem udręk".