Statystyki aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych pokazują, że obecny system wsparcia, określony ustawą z 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, mógł wyczerpać swoje możliwości, tworząc równocześnie wiele patologii. Po 20 latach Polska osiągnęła w 2017 r. wskaźnik aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych rzędu 29 proc., podczas gdy kraje, do których poziomu rozwoju aspirujemy, osiągają ponad 50 proc. Ostatnio polityzacja problemu wsparcia osób niepełnosprawnych sprowadziła go do kwestii wysokości stawek i podzieliła opinię publiczną oraz samo środowisko osób niepełnosprawnych. Może musimy zmienić postrzeganie tego, co osoba niepełnosprawna naprawdę wnosi w życie społeczne, zmienić logikę systemu wsparcia i poszukać w ten sposób nowego konsensusu społecznego?