Ta sprawa jest tak ważna, że nie było szans na to, by główną rolę odegrał w niej Polak tylko dlatego, że pełni urząd komisarza ds. budżetu.
Podobnie było przed kilkoma laty, gdy ustalano perspektywę budżetową na obecne lata. Wtedy również ówczesna komisarz ds. budżetu Litwinka Dalia Grybauskaite nie miała wiele do powiedzenia. Od decyzji odsunięto wówczas również Janusza Lewandowskiego, który był szefem Komisji Budżetowej europarlamentu. Stworzono specjalną tymczasową komisję, na której czele stanął Niemiec.
Przypomnę, że obecna perspektywa budżetowa Unii to plan wydania 864 miliardów euro – a to wymaga decyzji na najwyższym szczeblu.
Czy wobec tego oznacza to, że Janusz Lewandowski jest figurantem liczącym słupki, których wysokość wyznaczają inni? Nie. Zajmuje on bardzo ważne stanowisko i na pewno liczą się z nim w Brukseli. Ale to za mało, by się spodziewać, że sam Lewandowski załatwi Polsce pieniądze, jakie byśmy chcieli. A nasz plan to co najmniej utrzymanie obecnego poziomu finansowania, czyli 67 miliardów euro w ciągu siedmiu lat.
Kraj, który chce mieć pewność, że jego potrzeby zostaną zaspokojone, nie może mieć w Unii jednego czy nawet kilku wysokich urzędników. Musi być państwem, którego intencje są jasno sprecyzowane. Tymczasem Polska otworzyła kilka frontów i nie może się zdecydować, która sprawa jest dla niej najważniejsza.
