Kolejne pisma klientów z prośbą o zgodę banku na przywrócenie kredytu do regularnej spłaty pozostały bez echa. Po kolejnych 12 miesiącach bank, wyraźny znudzony błaganiem klientów o darowanie im życia, skierował sprawę do egzekucji komorniczej. A to już oznacza „nagłą śmierć".

Komornik zaczyna swoją pracę od zajęcia wszystkich kont bankowych klientów, co uniemożliwia im nie tylko prowadzenie działalności gospodarczej oraz spłatę innych zobowiązań, ale także pozbawia ich środków do życia. Bowiem wszystkie dochody klientów są legalne i wpływają na konta zajęte przez komornika.

W tym właśnie krytycznym momencie pan B. zwrócił się do mnie o pomoc. Dość szybko udało mi się przekonać bank do zdjęcia tzw. zajęć komorniczych z bankowych kont klientów. Jednak przez kolejne miesiące bank nie zgadzał się na restrukturyzację. Na przełom w sprawie trzeba było czekać aż siedem miesięcy: bank zgodził się na rozwiązanie sporu przez Sąd Arbitrażowy przy Związku Banków Polskich.

Pojawia się pytanie: jaki był cel banku w tak niemoralnym działaniu, które nieomal zniszczyło doszczętnie życie moich klientów? Jak nie wiadomo, o co chodzi, chodzi o pieniądze. Przed wypowiedzeniem umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 1,68 proc. – był to kredyt w CHF. Po wypowiedzeniu bank miał prawo naliczać klientom odsetki karne – wynoszące w 2011 r. ok. 20 proc., potem ustawowe – 13 proc. w skali roku. Na dodatek bank nic nie ryzykował: mieszkanie stanowiące zabezpieczenie warte było ok. 750 tys. zł, a kwota kredytu wynosiła niecałe 250 tys. zł (po przeliczeniu franków za złotówki). Im więc dłużej trwała windykacja, tym więcej bank zarobił: przez cały okres od dnia wypowiedzenia umowy dochód odsetkowy banku na tej transakcji wzrósł o kilkanaście procent, na każdej racie.

Dlatego uważam, że odebranie bankom możliwość stosowania BTE może choć trochę poprawić sytuację kredytobiorcy w nierównej walce z bankiem.