Mieszkańcy nie chcą już wielkich marketów

Z analizy wokand sądowych wynika, że mieszkańcy nie chcą już w sąsiedztwie wielkich centrów handlowych. Chcemy kupować w dyskontach oraz małych i średniej wielkości supermarketach, o powierzchni 500-1500 m, na które nie musi zezwalać plan i wystarczy decyzja o warunkach zabudowy. Dotyczy to zwłaszcza marketów budowlanych i specjalistycznych, np. ze sprzętem AGD i RTV.

Trzy zamiast jednego

W Puszczykowie w woj. wielkopolskim stowarzyszenie ekologiczne uznało, że pomysł budowy aż trzech marketów w jednym miejscu „jest kolejnym oszpeceniem krajobrazu i wprowadza chaos przestrzenny".

W Dąbrowie Górniczej, gdzie Lidl miał mieć za sąsiada Rossmana i Pepco, naczelnik wydziału urbanistyki i architektury mogła jedynie wyjaśnić protestującym mieszkańcom Osiedla Tysiąclecia, że planowane przedsięwzięcie jest zgodne ze studium. Skoro inwestor spełnił wszystkie warunki, nie było formalnej możliwości odmówić pozwolenia na budowę.

– Uciążliwość zależy od gabarytów inwestycji – mówi radca prawny Łukasz Bernatowicz, ekspert Business Center Club. – Wiadomo, że będzie wzmożony ruch, szczególnie dolegliwy nocą i nad ranem, gdy trwają dostawy. Im większy obiekt, tym ruch większy. Jeżeli WOH, czyli wielkopowierzchniowy obiekt handlowy ma mieć powyżej 2 tys. mkw. powierzchni, może powstać tylko na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Inwestorzy mają jednak i na to sposób: stawiają dwa mniejsze budynki, a potem łączą je pasażem.

– Obiekty poniżej tej granicy można budować na podstawie decyzji o warunkach zabudowy – tłumaczy ekspert.

Jest to nieprecyzyjny dokument, o dużym stopniu ogólności. Wuzetki pozwalają wydać pozwolenie na obiekt, który może być kontrowersyjny. Dają też urzędnikom duże pole do interpratacji.

– Toteż trwają dyskusje, żeby je w ogóle wyeliminować, a zamierzane przedsięwzięcia objąć planem zagospodarowania– mówi Bernatowicz.

Mariola Berdysz, dyrektor Fundacji Wszechnicy Budowlanej, zwraca uwagę, że czasem nie można odmówić.

– W wuzetce, którą wydaje wójt, burmistrz czy prezydent miasta, obowiązuje przede wszystkim zasada dobrego sąsiedztwa, kontynuacja formy i funkcji, wymóg dostępu do drogi publicznej. Ustawowe regulacje nie pozwalają zbyt mocno wpływać lokalnej władzy na inwestycje – tłumaczy Berdysz.

Gminy mogą to jednak regulować w miejscowych planach. Z własnej inicjatywy lub jeśli inwestor składa wniosek o wydanie warunków zabudowy na inwestycje w takim miejscu.

– Istnieje także inna możliwość. Jeżeli inwestor składa wniosek o wydanie warunków zabudowy w miejscu, którego nie akceptują miejscowe władze, można zawiesić postępowanie na dziewięć miesięcy i przez ten czas przygotować miejscowy plan – mówi Mariola Berdysz.

Podkreśla jednak, że taki plan musi być zgodny ze studium.

Wygrywają w sądzie

Niejednokrotnie protesty okazują się skuteczne. Tak było np. w Łodzi, gdzie nie zrealizowano marketu na terenie wewnątrzosiedlowego skweru, kosztem kilkudziesięciu drzew do wycięcia.

Ostatnią deską ratunku jest sąd. Członkowie wspólnoty mieszkaniowej poskarżyli się do Wojewódzkiego Sądu w Łodzi na projektowaną budowę.

– Budynek wraz z miejscami parkingowymi miał wypełniać prawie całkowicie powierzchnię działki. Inwestycja zasłoniłaby dostęp do światła i zacienieniła części lokali – argumentowała wspólnota.

WSA uznał, że chociaż inwestycja spełnia warunki dobrego sąsiedztwa i kontynuacji funkcji handlowo-usługowej, decyzję o warunkach zabudowy należy uchylić. Wadliwie bowiem określono powierzchnię zabudowy (585 mkw.) jako powierzchnię sprzedaży. Tymczasem budynek jest przeznaczony też na działalność usługową. Będzie więc większy.