Dlaczego właśnie tam? Do podobnej operacji Zespół Chirurgii Rekonstrukcyjnej i Mikronaczyniowej Centrum Onkologii w Gliwicach przygotowywał się od kilku lat. Wszystkie procedury operacyjne najpierw sprawdzono na zwłokach. W skład grupy wchodzą m.in. chirurdzy onkologiczni i ogólni, chirurdzy twarzowi, transplantolodzy, anestezjolodzy i psycholodzy – lekarze muszą być pewni, że pacjent zniesie psychicznie „noszenie" twarzy osoby zmarłej i będzie do końca życia przyjmował leki zapobiegające odrzuceniu przeszczepionej tkanki.
Na całym świecie podobne operacje wykonuje się z kilku wskazań – pierwszym są okaleczenia na skutek postrzeleń, wypadków komunikacyjnych, oparzeń, ataków zwierząt. Drugim są deformacje twarzy wynikające z wad wrodzonych, choroby nowotworowej lub po jej leczeniu.
W poważniejszych przypadkach klasyczne metody rekonstrukcji nie są w stanie przywrócić akceptowalnego estetycznie wyglądu. Według szacunków prof. Maciejewskiego w naszym kraju może to być grupa licząca 120 osób.
Specjaliści poprosili o współpracę grupę potencjalnych biorców – osób z rozległymi urazami twarzy. Przed operacją w stan gotowości postawiono koordynatorów odpowiedzialnych za pobranie narządów w szpitalach w niewielkiej odległości od Gliwic. Transport trwający dłużej niż godzinę mógłby spowodować obumarcie tkanek. Według „Dziennika Zachodniego" dawcą był ok. 30-letni mężczyzna z woj. podlaskiego, transportowany helikopterem.
Rekonstrukcja twarzy wykonana w polskim szpitalu to kolejna operacja tego typu na świecie. Pierwszy zabieg częściowego przeszczepu twarzy wykonano w listopadzie 2005 r. Isabelle Dinoire została okaleczona przez psa, gdy straciła przytomność po zażyciu pigułek uspokajających. Labrador, prawdopodobnie usiłując ją obudzić, pazurami rozorał jej policzki, usta i nos.
Częściowego przeszczepu podjął się zespół prof. Bernarda Devauchelle'a i prof. Jeana-Michela Dubernarda z Centre Hospitalier Universitaire Nord w Amiens, we Francji. Brakujące tkanki pobrano ze zwłok.
