Hipster to słowo, które wywodzi się z Afryki. W języku ludu Wolof oznaczało oświeconego, który oczy ma otwarte. Po raz pierwszy użyto go w latach czterdziestych XX wieku w środowisku jazzowym. Dzisiejszy hipster jest antysystemowym przeciwnikiem mainstreamu. Uważa, że podziały w przestrzeni społecznej są absurdalne i stara się je usuwać. W książce „Subkultura hipsterów. Od nowoczesnej etyki do ponowoczesnej estetyki”, Aleksandra Litorowicz pisze: „Hipsterski bunt sprowadza się, w swoich założeniach, do krytyki nieoryginalności, a więc rozwiązań proponowanych przez kulturę głównego nurtu. Hipsterzy stawiają się w opozycji do kultury mainstreamu i swoim oryginalnym strojem i niszowymi zainteresowaniami pragną odciąć się od dominującej kultury”.
Jonathan Touboul, matematyk z Brandeis University w Massachusetts, postanowił zbadać to zjawisko i sprawdzić w jaki sposób przekazywanie informacji w społeczeństwie wpływa na zachowania ludzi. Dla potrzeb badania, dostępnego na platformie arxiv.org, opracował model komputerowy, na który składają się konformiści, podążający za popularnymi trendami i antykonformiści, którzy robią coś przeciwnego. Model ten uwzględnia czas potrzebny każdemu człowiekowi na wykrycie zmian w społeczeństwie, w oparciu o dostępne dla niego informacje.
Model Touboula, choć uproszczony, wygenerował zdumiewająco złożoną dynamikę, która zależy od sposobu, w jaki zgodne i niezgodne ze sobą jednostki wpływają na siebie. Na początku hipsterzy (antykonformiści) zachowywali się dość przypadkowo, ale po pewnym czasie, niemal nieuchronnie, weszli w fazę przejściową i zsynchronizowali się. W ten sposób utracili swój początkowy kontrkulturowy rozmach.
„Na przykład, jeśli większość osób goli brodę, to większość hipsterów będzie chciała brodę wyhodować, ale jeśli tendencja do posiadania brody będzie rozprzestrzeniać się wśród większości populacji, doprowadzi to do nowego, zsynchronizowanego powrotu do golenia twarzy” - wyjaśnił Touboul.
Według autora, obrazuje to pewne rozbieżne zjawiska, które mają podobne wzorce. Prowadzi to do tego, że pewne zachowania, będące poza głównym nurtem, stają się coraz powszechniejsze, a w efekcie wchodzą do kanonów zachowania czy wyglądu.
