Zatonęły w epoce brązu, najstarsza 1600 lat p.n.e, najmłodsza 600 lat później. Wiek łodzi metodą węgla radioaktywnego C14 określiło laboratorium Uniwersytetu Cambridge. Łodzie zachowały się w bardzo dobrym stanie. Znaleziono je w zagłębieniu wypełnionym wodą-pozostałości po wyschniętym strumieniu wpadającym dawniej do rzeki Nene.
Piasek i glina niesione przez wodę przykryły łodzie grubą warstwą osadu przyczyniając się do zakonserwowania ich w bardzo dobrym stanie.
Burty jednej z łodzi pokryte są z zewnątrz i od wewnątrz wyrytymi w drewnie motywami dekoracyjnymi. Inna łódź ma wycięte w kadłubie wgłębienia, które służyły jako uchwyty do przenoszenia jej, unoszenia nad wodę w razie wpłynięcia na mieliznę itp. Kolejna łódź nosi na płaskim pokładzie ślady paleniska na którym zapewne przygotowywano strawę.
Wszystkie odkryte kadłuby noszą ślady napraw. Największy powstał z dębowego pnia o średnicy jednego metra i długosci 20 m.