Ekspozycja przygotowana przez Muzeum Historii Polski i Muzeum Narodowe w Warszawie obejmuje jedenaście dzieł sztuki, stworzonych specjalnie do Pawilonu Polskiego na Wystawę Światową w Nowym Jorku w 1939 roku: siedem wielkoformatowych obrazów, namalowanych przez artystyczną grupę Łukaszowców i cztery makaty, zaprojektowane przez Mieczysława Szymańskiego.
Unikatowe prace powróciły dzięki staraniom Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i przekazane zostały do kolekcji Muzeum Historii Polski, budowanego obecnie na Cytadeli Warszawskiej. Dlatego pierwszy ich pokaz oglądamy w Muzeum Narodowym.
Kuratorzy dr Monika Matwiejczuk i Konrad Pyzel mówią „Rz”, że jego układ przypomina przyszłą wystawę stałą w siedzibie MHP na Cytadeli. Dzieła rozwieszane w galerii zdają się wzajemnie przyglądać sobie, a dopełnia je opowieść o ich powstaniu i późniejszych losach.
Obrazy przedstawiają najważniejsze wydarzenia z historii Polski, ukazując jej wkład w rozwój cywilizacji zachodniej, między innymi w relacje z sąsiadami, tradycje tolerancji i konstytucjonalizmu.(O ich wyborze decydował komitet naukowy pod przewodnictwem prof. Oskara Haleckiego). Ta historyczna narracja zaczyna się od spotkania Bolesława Chrobrego i cesarza Ottona u grobu św. Wojciecha (1000 rok), a kończy uchwaleniem Konstytucji 3 maja (1791). Pozostałe przedstawiają: „Przyjęcie chrześcijaństwa przez Litwę” (1386), „Nadanie przywileju jedlneńsko-krakowskiego” (1430; przywilej ustanawiał zakaz uwięzienia szlachcica bez wyroku sądowego, co było prekursorskie w rozwoju praw człowieka), „Unię Lubelską” (1569), „Uchwalenie konfederacji warszawskiej o wolności religijnej” (1573) i „Odsiecz Wiednia” (1683).
- Możemy przyjrzeć się, w jaki sposób w latach 30. widziano Polskę i chciano ją pokazać za granicą. W jaki sposób II Rzeczpospolita prowadziła swoją politykę historyczną. - powiedział na otwarciu wystawy Robert Kostro, dyrektor Muzeum Historii Polski.
