Tamta książka opowiadała o tym, jak jej bohater – Franek Cybulski – wraz z rodziną i przyjaciółmi nie poddawał się narastającej sowietyzacji, kultywując w domach polskość i ojczyste tradycje. Polacy w rejonach marchlewskim i dzierżyńskim nie tracili jeszcze bowiem nadziei i o tym, co działo się za zachodnią granicą, tamtejsze gazety pisały najgorsze rzeczy, a nowe, socjalistyczne państwo wciąż wydawało się zagadką. Może da się w nim żyć? – pytano jeden drugiego, aż w końcu Franek sam postanowił się przekonać, jak jest naprawdę w tej „białej, pańskiej” Polsce. Przekroczył nielegalnie granicę i natychmiast znalazł się w samym środku walki wywiadów. Uratowany przez kuzyna powrócił do swojej Janówki wyposażony w broń i lewe papiery – na wszelki wypadek. Okazać się miały bardzo przydatne.
I oto nadszedł rok 1935. Franek z żoną i dzieckiem przeniósł się do Berdyczowa, gdzie pracował w bibliotece i szkole, gdy nagle w polską diasporę uderzyła wiadomość o zlikwidowaniu polskich regionów autonomicznych. A co się stanie z nimi, mieszkającymi tam od pokoleń? Zostaną ukarani – wywózką do Kazachstanu. Eksperyment, nad którym pieczę sprawowali wysocy komisarze sowieccy pochodzenia polskiego z Feliksem Dzierżyńskim na czele, najwyraźniej się nie powiódł. Polacy nie chcieli wstępować do partii, do kołchozów ani poddawać się bezwolnie ateizacji. No to przyszło im za to zapłacić.
Na nieludzkiej ziemi żyć było nie sposób. Decyzję o ucieczce Franek podjął w chwili, gdy deportowani Polacy dowiedzieli się, że ich wieś, dotąd skromnie i mało wdzięcznie nazywana wsią dwudziestą siódmą, stanie się oddziałem sowchozu o, z kolei, dumnej nazwie Krasnyj Proletariat. „Franek popatrzył na swego ojca, zobaczył, jak zaciska usta. Sowchoz oznaczał chlewy i świnie. Antoni Cybulski najwyraźniej chciał coś powiedzieć, ale w końcu zmełł w ustach jakieś przekleństwo. Zresztą – hodowanie świń czy też robienie czegokolwiek innego... wizja pozostania do końca życia pośrodku kazachskiego stepu wydała się w tym momencie szczególnie dramatyczna. Tu przecież było gorzej niż w więzieniu – z więzienia kiedyś w końcu można było wyjść, a ze wsi dwudziestej siódmej mogli co najwyżej wynieść się na cmentarz, który zresztą najpierw musieli własnymi rękami wybudować”.
I tu zaczyna się odyseja Franka Cybulskiego i jego rodziców, najeżona niebezpieczeństwami podróż przez azjatyckie i europejskie tereny Kraju Rad, w której będą musieli się wykazać niezwykłym sprytem i odwagą, by nie zawrócono ich z drogi, nie – już nie do wsi numer 27, lecz do łagru z obostrzonym rygorem. Ich sytuacja była tym trudniejsza, że na Ukrainę nie mieli już powrotu, zdążali do celu, który ledwie znali – do mitycznej Polski.
„Przez czerwony step” czyta się jeszcze lepiej niż poprzednią część powieści Piotra Kościńskiego. Bohater tej książki to nikt inny jak „Ścigany” czy „Jeden przeciw wszystkim”, niemogący zaufać nikomu w wielkim kraju, w którym niemal każdy okazuje się enkawudzistą albo współpracownikiem tajnych służb. Tym mocniej ściskamy kciuki za powodzenie podejmowanych przez niego działań. Na koniec dobra wiadomość dla czytelników. Piotr Kościński o przygodach swego Franka chce napisać co najmniej trylogię.
