Wkurzona Norah Jones

Amerykanka musi być osobą, która nie lubi porównań najnowszych dokonań z wczesnymi, bo też ciągle przypominają jej czas debiutu, kiedy biła rekordy sprzedaży i rozpoczęła modę na młode śpiewające wokalistki, grające delikatną, kameralną muzyką.

Jej debiutancka płyta "Come Away With Me" (2002) rozeszła się na świecie w 27 mln egzemplarzy i dała 24-letniej pianistce status największej gwiazdy muzyki pop. Drugi album „Feels Like Home” (2004) kupiło 15 mln fanów. Ale już czwarty „The Fall” (2009) rozszedł się w 3 mln egzemplarzy. To wciąż wynik znakomity, ale kto zaznał oszałamiających sukcesów może czuć niedosyt. Tym bardziej, że sprzedaż kolejnych dwóch płyt „Little Broken Hearts” (2012) i „Day Breaks” (2016) była jeszcze słabsza. Tymczasem w fonografii liczy się dynamika kariery i czy ktoś jest „rozwojowy”, tak jak, na przykład, Adele, której sprzedaż albumów po debiucie rosła. Jednocześnie sama Jones nigdy nie decydowała się na ruchy komercyjne. Kiedy na początku kariery wydawca prosił ją o nagranie nowych wersji piosenek z myślą o wszechmocnym wówczas MTV – zapytała ze zdziwieniem, po co miałaby to robić, skoro sprzedaż i zarobki i tak są już gigantyczne? Poza tym Jones zawsze ma znakomite alibi. Podpisała kontrakt z jazzową wytwórnią Blue Note, ponieważ gdy zauważono ją na koncertach, grała również jazzowe standardy. W Blue Note żaden artystów nie może pochwalić się takimi wynikami jak Norah Jones, nawet gdy „jest pogrążona w sprzedażowym kryzysie”, co trzeba oczywiście traktować z dystansem i ironią.