Choroby weneryczne wciąż groźne cz. 2

Chlamydioza

Jedna z najbardziej rozpowszechnionych chorób przenoszonych drogą płciową.Wywołuje ją bakteria chlamydia trachomatis. Można się nią zarazić podczas każdego rodzaju stosunku.

Według badań Światowej Organizacja Zdrowia (WHO), w Europie Zachodniej odnotowuje się ok.5,5 miliona zakażeń tą bakterią rocznie. Największy odsetek zarażonych - ok. 25 proc.- to ludzie młodzi, do 25. r.ż. Szacuje się, że u 7-25 proc. zakażonych mężczyzn i 40-75 proc.zakażonych kobiet zakażenie może mieć przebieg bezobjawowy.  Powoduje to, że większość chorych osób nie podejmuje leczenia.

O chorobach wirusowych i powodowanych przez grzyby przeczytasz w pierwszej części tekstu

Obecność bakterii w organizmie sprawdza się pobierając wymaz z kanału szyjki macicy u kobiet lub wymaz z cewki moczowej u mężczyzn.

Nieleczona chlamydioza może prowadzić do bardzo poważnych powikłań. Wśród najpowszechniejszych są: bezpłodność, zapalenie przydatków, zespół Reitera (zapalenie cewki moczowej, stawów oraz spojówek, zakażenie cewki moczowej.

Chlamydioza przez wielu lekarzy uważana jest za jeden z możliwych czynników wpływających na rozwój raka szyjki macicy.

Objawy zakażenia (jeśli występują):

U kobiet:

U mężczyzn:

Leczenie:

antybiotykoterapia. Po przebytym leczeniu koniecznie trzeba przeprowadzić badanie na obecność bakterii chlamydii.

Kiła (syfilis)

Przez całe wieki kiła, powodowana zakażeniem krętkiem bladym,  zabiła miliony ludzi, bywała też przyczyną poważnego kalectwa. Nieleczona choroba prowadzi bowiem do potężnych zniszczeń w obrębie układu nerwowego, krwionośnego, a może też dokonać spustoszenia w całym organizmie człowieka.

Podstawową drogą zakażenia jest stosunek seksualny, zarówno dopochwowy, jak i oralny i analny. Mniej, ale jednak prawdopodobne, jest zarażenie w trakcie pocałunku, jednak tylko wtedy, gdy chora osoba ma zmiany w jamie ustnej. Za zdecydowanie bardzo rzadką uważa się możliwość zakażenia przez kontakt z przedmiotami dotykanymi przez chorego. W przypadku chorej kobiety w ciąży może dojść do zakażenia wewnątrzmacicznego płodu. W wyniku infekcji płód może obumrzeć lub urodzić się z bardzo poważnymi zmianami.

Objawy kiły:   

Pierwszym objawem kiły jest niewielkie owrzodzenie (zwane objawem pierwotnym) w okolicy narządów płciowych (prącie, pochwa). W przypadku stosunku oralnego owrzodzenie pierwotne może pojawić się na języku, wargach lub w gardle. W rzadkich przypadkach znajduje się je również w innych okolicach ciała. Znika ono po kilku tygodniach niezależnie od tego, czy osoba była leczona, czy też nie.

Znikniecie owrzodzenia nie oznacza wyleczenia się z kiły. U wielu osób nie poddanych terapii dochodzi do rozwoju dalszych stadiów choroby. Charakterystyczna dla kiły wtórnej wysypka skórna może pojawić się na całym ciele. Najczęściej jest jednak zlokalizowana na wewnętrznej stronie dłoni oraz dolnej powierzchni stóp. Zmiany skórne są zakaźne, a kontakt z uszkodzoną skórą może doprowadzić do zarażenia. Tak jak w przypadku owrzodzenia, objawy te znikają nawet bez podjęcia leczenia. Kiła rozwija się nadal i przechodzi w okres utajenia. Chory nie jest zakaźny i nie ma żadnych objawów.

Dalej u pacjentów rozwija się kiła późna - najgroźniejsza z postaci tej choroby. Zarażenie krętkiem i jego rozprzestrzenianie się po organizmie jest wówczas przyczyną licznych uszkodzeń serca, oczu, mózgu i innych części układu nerwowego, kości, stawów i wielu innych narządów. Praktycznie każda część ciała może zostać zajęta przez bakterię. Ta postać kiły może trwać nawet dziesięciolecia. Doprowadza do ślepoty, chorób psychicznych i zaburzeń neurologicznych oraz zaburzeń pracy serca, a w rezultacie do zgonu

(za: Piętowska J. Kiła - czy jest się czego obawiać? (dokument elektroniczny). URL: http://www.wenerologia.info/art/wen_art007.html)

Przez wiele lat kiła traktowana była jako choroba zanikająca. Od jakiegoś czasu notuje się jednak wzrost zachorowań. Nie jest on jednak na tyle drastyczny, żeby można było mówić o znacznym wzroście zagrożenia. Lekarzy jednak niepokoi to, że chorzy zgłaszają do nich się w coraz  bardziej zaawansowanych stadiach choroby. Ogólnie rzecz ujmując przyczyną tego zjawiska  jest niewiedza, rezygnacja z badań profilaktycznych i zmiany obyczajowe, które powodują zwiększenie liczby partnerów seksualnych, a także niestosowanie zabezpieczeń.

Leczenie

: antybiotykoterpia

Rzeżączka (tryper)

Jedna z najpowszechniejszych chorób wenerycznych, wywoływana przez ywoływana przez dwoinki rzeżączki (dwoinki Neissera, gonokoki).

Do zakażenia dochodzi poprzez stosunek seksualny, ale też przez przedmioty osobiste - ręcznik, bieliznę czy pościel osoby chorej. Chora matka może zakazić dziecko w czasie porodu - może wówczas dojść do trwałego uszkodzenia spojówek dziecka.

Nieleczona rzeżączka może doprowadzić do poważnych powikłań. Początkowo mogą to być zakażenia w obrębie układu moczowego i płciowego. W trakcie rozwoju choroby może dojść do bezpłodności, a także zaatakowania innych narządów wewnętrznych, w tym serca.

Objawy:

pieczenie i ból w trakcie oddawania moczu, u mężczyzn wyciek ropny z cewki moczowej, u kobiet upławy. Ponieważ jednak objawy te mogą być spowodowane również innymi schorzeniami, do stuprocentowej pewności niezbędne jest przeprowadzenie testu laboratoryjnego.

Leczenie

: antybiotykoterapia

Wrzód weneryczny

Chorobę wywołują pałeczki Haemophilus ducreyi. Do zakażenia dochodzi przez kontakt seksualny z osobą chorą.

Objawy: