Kiedyś nie było miejsca na abstrakcyjny humor

Rz: Co pan sądzi o wyborze piosenek z pana repertuaru, jakiego dokonała grupa

Akurat

oraz o tych reinterpretacjach?

Zobacz na Empik.rp.pl

Jacek Kleyff:

Każde kolejne pokolenie rządzi się swoimi prawami i żadne starsze pokolenie nie ma prawa ich podważać, choć ja, akurat, w podobny sposób tych piosenek bym nie nagrał, bo są ewidentnie rockandrollowe. Kocham i tańczę rock and rolla, ale nigdy go nie uprawiałem i nie przypuszczałem, że będę kojarzony z tym gatunkiem. Teraz się z tego powodu cieszę, mimo że od początku jestem związany z muzyką bitą na dwa. Grałem ją, zanim jeszcze do Polski przyszło reggae. Dopiero potem wsadzono mnie do tej szuflady, chociaż ani nie mam dredów, ani nie czczę cesarza Haile Selassie. Zespół Akurat stara się uciekać od etykietek i mówi, że wykonuje poezję skakaną.

Czy miał pan wpływ na dobór repertuaru?

Jedynie taki, że wysypałem im tak zwaną stodołę, czyli stos piosenek nagranych w różny sposób, a oni wybrali te, które brzmiały im rockandrollowo. Dałem im też jedną płytę, na której śpiewam wiersz Jana Kelusa. Wzięli piosenkę, ale dodali własną muzykę.

Na co zwraca w muzyce uwagę młode pokolenie?

Zacznijmy od tego, że źle jestem oceniany przez moich rówieśników. Uważają, że odleciałem. Oni kupują trzeci dom albo samolot, ewentualnie się rozpili lub nie żyją. Każdy ma swój los. Nie krytykuję mainstreamu. W muzyce kocham Dire Straits i Claptona, ale i Kazika oraz Kasię Nosowską. Uważam za geniusza Grabaża. Kocham jego muzykę.