Role są jak dania

Rz: W „Złodziejce książek" Briana Percivala gra pani Rosę – przybraną matkę Liesel, głównej bohaterki. Akcja filmu toczy się w hitlerowskich Niemczech, życie bohaterów przypomina piekło. Jaka jest, pani zdaniem, Rosa?

Zobacz galerię zdjęć

Emily Watson:

Uważam, że jest fascynującą osobą. Kobietą, która poczuła ból historii. W czasie II wojny światowej ginęło mnóstwo młodych mężczyzn. Ludzie byli stłamszeni przez władzę i bezrobocie. Rosa, podobnie jak wiele kobiet w tamtych czasach, bała się, czy wystarczy jej pieniędzy, by utrzymać rodzinę. Oczekiwania wobec życia rozmijały się z tym, co ją spotkało. Poślubiła romantyka i artystę Hansa, który też na pewno marzył o cudownej kobiecie i poczuł rozczarowanie, gdy okazało się, że jest oschła i opryskliwa.

Złodziejka książek - recenzja

W czasie wojny ludzie musieli podejmować trudne decyzje – zostać z matką czy uciekać, wstąpić do partii czy głodować, ukrywać Żyda i narażać bliskich na śmierć czy zamknąć przed nim drzwi.

Te trudne decyzje podejmowane były w większości domów przy kuchennym stole. W „Złodziejce książek" poznajemy zwykłą niemiecką rodzinę z tamtych lat. Wiele z nich straciło moralny kompas. Rosa mogłaby być doskonałym materiałem dla narodowych socjalistów, którzy podpowiadali: „Twoje życie jest okropne, ale jest ktoś, na kogo można zrzucić winę. Jak do nas dołączysz, uczynimy je lepszym". Ale ona tego nie zrobiła.

Zdecydowała się na to, by ukryć w swoim domu Żyda.

Sama nie wiem, co bym zrobiła. Mam dwójkę dzieci, mają pięć i osiem lat. Czy pomogłabym obcemu, narażając ich życie? Myślę, że chyba bym tak postąpiła, ale nie jestem na sto procent pewna.

Liesel nazwała swoją przybraną matkę „kobietą odzianą w pioruny". Czy Rosa była tylko z pozoru zła?

Tak, ona była zła na świat. Zupełnie zamknięta. Gdy przybrana córka Liesel przyjechała do jej domu, zaczęła się trochę zmieniać. Już na początku zapytała chłopca, który chciał zabrać Liesel do szkoły: „Czy uważasz, że jesteś wystarczająco dobry dla mojej córki?". Szczyciła się nią. Pod jej wpływem stopniowo się otwierała, pozwalała sobie na spontaniczne zachowanie.

Czy bez wahania przyjęła pani tę rolę?

Reżyser Brian Percival pytał mnie, czy chciałabym zagrać kogoś nieprzyjemnego, brzydkiego i trudnego. Odpowiedziałam, że bardzo. Grałam wiele ról, ale nigdy kogoś, kto jest kompletnie niesympatyczny. Granie różnych postaci przypomina mi próbowanie dań w restauracji.

Narratorem „Złodziejki książek" jest śmierć. Jest jak stary dobry przyjaciel. Czy uważa pani, że ten zabieg jest po to, by skłonić nas do myślenia o śmierci, do zaakceptowania jej?

Kocham głos śmierci w „Złodziejce książek". Jest bardzo głęboki. Mówi na przykład: „Wszyscy młodzi mężczyźni biegną w stronę wroga, ale tak naprawdę biegną do mnie". Jesteśmy tak zaprogramowani, by nie myśleć o śmierci. A jednak właśnie gdy o niej pamiętamy, żyjemy pełnią życia.

Hansa gra Geoffrey Rush. Lubi pani z nim współpracować?

Tak. Grałam z nim już wcześniej. Byłam jego żoną w filmie „Peter Sellers – Życie & Śmierć". Rozumiemy siebie dobrze i łączy nas poczucie humoru, ale jednocześnie mamy bardzo różne podejście do aktorstwa. Ja muszę być perfekcyjnie przygotowana. On zachowuje się jak klaun, który jest na urlopie. Ma ten błysk w oczach, nie musi robić zbyt wiele, tylko obserwuje świat.

Czy chciałaby pani wrócić do takich kontrowersyjnych bohaterek jak Bess McNeill z „Przełamując fale" Larsa von Triera?

Bardzo chciałabym pracować z von Trierem. Takie wyzwania nie zdarzają się często. To było ciekawe doświadczenie, rozwijające, ale skomplikowane. Tak, chciałabym. Ale teraz, wybierając role, muszę być ostrożna z powodu mojej rodziny, ponieważ na koniec dnia muszę wrócić do domu.

To chyba „Nimfomanka" by do tego nie pasowała?

Nie pasowałaby, ale proponowano mi w niej epizodyczną, choć ciekawą rolę. Nie mogłam jej przyjąć głównie ze względu na brak wolnych terminów. Słyszałam, że to dobry film.