Kobieta na piedestale

Na wschodnią półkulę problem ten trafił dzięki Leninowi; pewna feministka przekonywała go, aby ogłosił 8 marca świętem kobiet. Włodzimierz Iljicz uległ. Ponieważ myśł Lenina była wiecznie żywa w ZSRR, od 1965 roku w tym imperium – i pobliskich obszarach – 8 marca stał się dniem wolnym od pracy.

W szkole młodzież dowiaduje się o historii wojen punickich, ale nie o roli kobiet w dziejach. Walentynki, wbrew przekonaniu wielu licealistów, nie są świętem upamiętniającym pierwszą kobietę w kosmosie, Walentinę Tierieszkową, ale świętego Walentego, męczennika sprzed 1800 lat (obcięto mu głowę).

Amerykanie uważają, że to oni wprowadzili makaron do kuchni, a walentynki do kalendarza. Ale to nieprawda. Europa czciła 14 lutego świętego Walentego już w średniowieczu, a więc wtedy, gdy w Ameryce jeszcze się nie śniło Indianom o Amerykanach. Tego dnia rycerze i ich giermkowie odczytywali, deklamowali i wręczali wybrankom swoich serc wiersze napisane na pergaminie, z reguły przez klechów, w praktyce bowiem tylko kler był piśmienny.

A jednak w jednym punkcie walentynki przewyższają, przynajmniej w Polsce, Dzień Kobiet. 8 marca panie ciągnęły sznurem do sekretariatu w różnych instytucjach, gdzie kwitowały odbiór pary pończoch i goździka. Natomiast teraz 14 lutego kobiety nie muszą już kwitować drobnych wyrazów uznania ofiarowywanych im przez mężczyzn – romantycznej kolacji, sznura pereł, pobytu w spa z wliczoną kąpielą w jacuzzi ani nawet lotu balonem ze zniżką dla zakochanych.