Prezydencki woal

„Wyborcza“ dwukrotnie odwraca w tę sobotę kota ogonem, dając zarazem ciekawy materiał do lektury. Pierwszy raz, gdy dokładnie opisuje świeżo zakończoną gehennę krakowskich biznesmenów zgnojonych w 2003-4 przez prokuraturę (oraz pokrewne historie np. Romana Kluski). Warto przeczytać dokładny opis mechanizmu, w którym nierzetelny (delikatnie mówiąc) prokurator jest w stanie udławić ambitnych, działających śmiało ale w granicach uczciwości i prawa przedsiębiorców. Szczególnie gorzko brzmi uwaga, że dwaj główni bohaterowie tekstu nie poszli (w przeciwieństwie do współoskarżonych) na żadne zgniłe deale z prokuraturą, bo jako byli działacze opozycji zdążyli za komuny się otrzaskać z więzieniem i zastraszaniem przez funkcjonariuszy. „Nie spodziewałem się, że już niedługo polskie państwo – wolne, niepodległe i demokratyczne – może być głownym przeciwnikiem polskich firm. I to przeciwnikiem, który dosłownie rzuca się do gardła swoich ofiar (…) z brutalnością ktora wcześniej znana była w gospodarkach krajow położonych bardziej na wschód“ – stwierdził jeden z biznesmenów.

Dobry, wartko napisany tekst… i tylko szkoda, że tę historię dziejącą się pod dawnymi rządami SLD „Wyborcza“ wciska czytelnikom z dwukrotnie podbitym morałem – że to dowód na ekscesy działań antykorupcyjnych – czyli na pohybel CBA. „Bananowa republika? Latynoska junta? Nie, Kraków, Polska 2010“ podkreśla Jarosław Kurski w komentarzu na drugiej stronie. Otóż nie. Wcale nie Polska 2010, lecz Polska 2003-5. Nie każda historia nadużyć prokuratorskiej władzy w walce z biznesem nada się na bicz na Mariusza Kamińskiego.

Druga okazja, żeby podgryźć CBA, trafiła się w tę sobotę przy okazji skądinąd ciekawej historii o urządzaniu w Muzeum Powstania Warszawskiego uroczystości zaprzysięgania funkcjonariuszy różnych służb widnych, tajnych i dwu-płciowych. „Tomek Podrywacz i Antek Rozpylacz“ – zatytułował tekst Paweł Smoleński i od razu wiemy z kogo mamy się pośmiać, chociaż autor dochował staranności i wymienia wiele różnych służb, które przysięgają pod makietą Liberatora a przede wszystkim wskazuje na okres rządów lewicy i na ABW pod Andrzejem Barcikowskim jako na źródło nowej tradycji.

Autor daje się wypowiedzieć dyrektorowi Muzeum, który zapewnia, że są granice, w których jego placówka może służyć na użytek podmiotów „zewnętrznych“, inni rozmówcy w sumie zgadzają się, że pomysł nie jest taki absurdalny, bo lepiej, aby np. ABW szła przysięgać do muzeum, a nie do starej sali im. Feliksa Edmundowicza, a wszelka służba państwowa ma prawo do swego ceremoniału. No, chyba że to jest CBA i wtedy to jest „ślubowanie tajniaków“, z którego można sobie tylko robić jaja, w czym pomaga mniej rozrechotanym czytelnikom Marek Piwowski. Sam mam dystans do celebrowania ducha służbistości zarówno mundurowej jak i utajnionej, ale przecież nikt nie każe ani mi, ani Smoleńskiemu się przyglądać rytuałom. To przecież tylko „teatrum“ (termin użyty w tekście przez Magadalenę Środę), co to komu szkodzi? Ale większy problem z tym tekstem to takie rozpisanie historii o ceremoniach wielu podmiotów, żeby na koniec zostało wrażenie, że szalony Mario piętnuje swoje falangi krwią powstańców.

Obiecywałem sobie jeszcze, że opowiem szczegółowo o liście ministra Michała Boniego do „drogiego Witka“ Gadomskiego w „Wyborczej“ i wywiadzie, jakiego tenże Boni udzielił wespół z minister Bieńkowską w „Polsce“. Miało być o zmienianiu Polski drogą małych kroków – już za chwilę, bo „strategia matka jest już właściwie gotowa“ a także „kalendarz realizacyjny“ z „punktami na osi czasu“, jest też „plan rozwoju i konsolidacji finansow oraz aktualizacji planu konwergencji“ oraz „alfabet reform“ i w ogóle wszystko zaraz będzie, tylko nie popędzać. A jak padają jakieś konkrety, to człowiek nie wie, gdzie oczy podziać. Np. wzór młodych Polaków, „silniejszej generacji“ to rodzeństwo z filmu „Sztuczki“ (czyli: dziewczyna tyrająca na zmywaku w podłym barze, której szanse na posadę sekretarki wynikają z tego, że wpadła w oko włoskiemu właścicielowi biznesu). Pan minister jest chyba zbyt zajęty żeby dokładnie pamiętać filmy, a ja już nie mam siły mu towarzyszyć w tych szybowaniu gdzieś między konsultancką gadką-szmatką a przemówieniami Gomułki, niby pełnymi danych o walcowaniu stali, a tak cudownie odklejonymi od świata.