Watykan ma regulacje dotyczące pochówku papieża ustanowione za pontyfikatu Jana Pawła II. Pierwszym dokumentem, w którym niektóre sprawy związane ze śmiercią Biskupa Rzymu zostały unormowane jest konstytucja apostolska „Universi Dominici Gregis” z 1996 r. Drugim zaś księga liturgiczna „Ordo Exsequiarum Romani Pontificis” opracowana w roku 2000. Oba dokumenty regulują kwestie pochówku papieża, który zmarł pełniąc swój urząd – stąd też na potrzeby pogrzebu Benedykta XVI konieczne będzie pominięcie niektórych zapisów oraz niewielka modyfikacja innych.
Czytaj więcej
W wieku 95 lat w Watykanie zmarł Benedykt XVI (Joseph Ratzinger), który jako pierwszy papież od blisko 600 lat w 2013 r. zrzekł się urzędu.
Uroczystości pogrzebowe papieża składają się z trzech tzw. stacji. Pierwsza odbywa się w miejscu, w którym papież zmarł. W tym wypadku w klasztorze w Ogrodach Watykańskich. Tam nastąpi przygotowanie ciała do pochówku. Jest ono najpierw balsamowane, potem zaś ubierane. Do czasów pogrzebu Jana XXIII zmarłego ubierano najpierw w kompletny strój chórowy, czerwony mucet oraz czapeczkę z gronostajowym obszyciem (camauro) i wystawiano na widok publiczny. Potem dopiero przebierano w szaty pontyfikalne, czyli albę, ornat, mitrę, obok ciała kładziono pastorał. Począwszy od Pawła VI zmarli papieże ubierani są tylko raz w mniej kosztowne szaty liturgiczne.
Ciało zmarłego wystawiane jest najpierw w jednej z reprezentacyjnych sal Pałacu Watykańskiego, którą wybiera mistrz papieskich ceremonii liturgicznych. Najczęściej była to Sala Tronowa, czasem Kaplica Sykstyńska, ciało Jana Pawła II wystawiono zaś w Sali Klementyńskiej. Tam hołd zmarłemu oddawali najbliżsi współpracownicy, rodzina, urzędnicy Kurii Rzymskiej, zaproszeni goście. To wystawienie odbywało się bez specjalnego ceremoniału – jedynie z modlitwą na rozpoczęcie i zakończenie, której przewodniczył kardynał kamerling. Nie wydaje się, by z tego elementu uroczystości pogrzebowych zrezygnowano.
Czytaj więcej
Można byłoby powiedzieć, że to jedynie krótki epizod, pontyfikat przejściowy, ale historia Kościoła – choćby tylko ta XX-wieczna – pokazuje, że rządy krótkie charakteryzowały się odważnymi decyzjami, które zdeterminowały przyszłość.
