Prezydent Andrzej Duda wraz z ukraińskim przywódcą Wołodymyrem Zełenskim zatrzymali się we wtorek na chwilę na tarasie z widokiem na Kijów. Słoneczny dzień, stolica odpierającego od ponad pół roku rosyjską agresję państwa. Żaden z nich nie wiedział, jaki „prezent” Putin przygotuje Ukraińcom z okazji obchodzonej w środę 31. rocznicy ukraińskiej niepodległości. Niepodległości, której nie uznaje i którą od 24 lutego próbuje zrównać z ziemią.
Zachodni eksperci ostrzegali, że Rosja w najbliższych dniach może przeprowadzić zmasowany atak rakietowy na ukraińską stolicę, uderzyć w dzielnicę rządową i w najważniejsze ośrodki władzy. Andrzej Duda mimo to postanowił pojechać do Kijowa i stanąć obok Zełenskiego. – W tej wojnie Polska jest, Ukraino, twoim zapleczem, Polska jest twoim sojusznikiem, Polska jest domem, bracia, dla waszych rodzin i dzieci! – zapewniał podczas II Forum Platformy Krymskiej w Kijowie. Reszta z niemal 40 zagranicznych przywódców łączyła się zdalnie. Duda zaryzykował, tak jak ryzykuje cała Polska, okazując Ukrainie wielomiliardowe wsparcie militarne i stając się głównym zapleczem logistycznym dla Kijowa. W imię czego ponosimy takie ryzyko?
Czytaj więcej
Mimo ryzyka uderzenia rakietowego na Kijów polski prezydent udał się do ukraińskiej stolicy.
– Przyzwoitość nakazuje pomoc człowiekowi, który znalazł się w dramatycznej sytuacji. A napadnięta przez Federację Rosyjską Ukraina pomocy właśnie dziś potrzebuje. Ale chodzi również o polskie bezpieczeństwo. Musimy pamiętać, że każdy zniszczony rosyjski czołg w Ukrainie to potencjalnie jeden rosyjski czołg mniej na polsko-rosyjskiej czy polsko-białoruskiej granicy - mówi „Rz” Michał Dworczyk, szef KPRM.
Po pół roku mordercza wojna zamieniła się w artyleryjskie pojedynki na froncie długim na kilkaset kilometrów. Od sześciu miesięcy kilkaset tysięcy żołnierzy tkwi prawie w miejscu. Dzięki ogromnej przewadze w artylerii Rosjanom udaje się jednak posuwać powoli naprzód: w Donbasie i w okolicach Mikołajowa zajmują kilkaset metrów dziennie.
Na razie nikt nie ma siły, by wykonać decydujące uderzenie, choć obie strony zbierają rezerwy. Wiadomo, że Kreml będzie miał wkrótce do dyspozycji kilkadziesiąt tysięcy nowych żołnierzy, kiepsko wyszkolonych i niezbyt dobrze uzbrojonych, ale wystarczających, by swą masą przerwać front. Dziś już wiadomo, że nawet jeśli front padnie, to Władimir Putin i tak nigdy nie pokona Ukrainy. Pół roku walki z inwazją stworzyło naród z wszystkich Ukraińców. Nie ma już sposobu, by ich zniszczyć, jak chciałby Kreml, który nadal odmawia im prawa do istnienia.
Czytaj więcej
Od półtora miesiąca front prawie zamarł. – Sierpień i wrzesień będą bardzo ważnymi miesiącami – zapowiada nadal Andrij Jusow ze służby prasowej ukraińskiego wywiadu wojskowego, sugerując że natarcie w końcu się rozpocznie.
A oni też szykują się do ataku i jeśli uderzą pierwsi, mają szansę na zwycięstwo – rosyjska armia jest zdemoralizowana i pozbawiona chęci walki. Nim to się stanie, rosyjskie rakiety palą ukraińskie miasta. Nie ma już ani jednego regionu kraju, który nie zostałby ostrzelany. Choć najbardziej nadmorski Mikołajów i znienawidzony przez Kreml Charków – miasto, uważane za „rosyjską stolicę Ukrainy”. Stawia najeźdźcom zajadły opór, za co odpłacają mu codziennymi ostrzałami.
