Pod hiszpańską gwiazdą

Z pewnością został pobity rekord frekwencyjny imprezy z ubiegłego roku – 11 tysięcy widzów w Warszawie, za wcześnie jednak na dokładny wynik. Na dzień przed rozpoczęciem 9. Tygodnia Kina Hiszpańskiego zostały już tylko resztki biletów. Kinomani zostawiali za nie w kasach Muranowa, Kinoteki i Kino.Lab po kilkaset złotych, jakby kryzys nie istniał.

[srodtytul]Kobiety górą[/srodtytul]

Obejrzeliśmy 21 filmów: 11 fabuł, cztery dokumenty, klasyczny hiszpański dramat – nominowaną do Oscara „Rodzinę Tarantos” Francisca Roviry Belety z 1963 r. – oraz pięć krótkometrażówek. Dominowało kino obyczajowe, choć znalazło się miejsce także dla obrazu historycznego („13 róż” Emilia Martineza Lazaro), eseju filozoficzno-muzycznego („Cisza przed Bachem” Pere Portabelli), brawurowej komedii („Pod gwiazdami” Feliksa Viscarreta) i ubranej w ciekawą formę medytacji („W mieście Sylwii” Jose Luisa Guerina).

Jak co roku podziwialiśmy ciekawe postaci kobiece. Organizatorzy – Agencja Promocji Manana m.in. z Instytutem Cervantesa – wybrali na otwarcie „Siedem stołów bilardowych” Gracii Querejety, dramat z 2007 r. nagrodzony w San Sebastian za najlepszy scenariusz i rolę Blanki Portillo. Grające w nim także Amparo Baro i Maribel Verdu dostały statuetki Goi

– najważniejsze nagrody hiszpańskiego przemysłu filmowego. W opowieści o kobiecej solidarności i sile do działania w obliczu nieszczęścia w sytuacji, gdy życie osobiste wali się w gruzy, główna bohaterka Angela z pomocą dawnej kochanki ojca reaktywuje jego podupadły salon bilardowy.

Podobną energię działającą jak koło ratunkowe wyzwalają w sobie bohaterki jeszcze dwóch obrazów. „53 dni zimy” Judith Colell to znakomity kolaż losów trojga bohaterów przeżywających życiowy kryzys: dojrzałej nauczycielki, żony bezrobotnego ochroniarza porzucającego rodzinę i młodej wiolonczelistki, uwiedzionej przez żonatego profesora.

Raquel (Marian Alvarez nagrodzona za tę rolę Srebrnym Lampartem w Locarno), bohaterka filmu „To, co we mnie najlepsze” – debiutu Roser Aguilar – staje przed trudnym wyborem i decyduje się oddać część wątroby swojemu choremu chłopakowi.

Wreszcie poznaliśmy kilkanaście postaci kobiecych tytułowych „13 róż” w filmie nagrodzonym czterema Goyami. Historia oparta na faktach rozgrywa się w Madrycie po wkroczeniu doń wojsk generała Franco. Tytułowe róże to młode republikanki uwięzione, torturowane, a wreszcie rozstrzelane pod bezpodstawnym zarzutem przygotowania zamachu na dyktatora.

[srodtytul]Rekiny i rurkownice[/srodtytul]

Kabotyni, neurotycy, zagubieni frustraci, a przede wszystkim kłamcy i tchórze – oto współcześni Hiszpanie. Jakże odmienny to wizerunek od stereotypu iberyjskiego macho.

I hiszpańscy twórcy nie wahają się takich siebie pokazać! Słowa uznania należą się przede wszystkim Feliksowi Viscarretowi. W zdecydowanie najlepszym filmie przeglądu – „Pod gwiazdami” – pokazał nam Benita (rewelacyjnie zagrał go Alberto San Juan), trębacza jazzowego i życiowego nieudacznika, który zmienia się pod wpływem tragedii związanej z ukochanym bratem, amatorskim autorem metalowych rzeźb plenerowych. Świetne aktorstwo, dialogi, zdjęcia, muzyka – wspaniały komediodramat i najlepszy film hiszpański 2007 r. według dziennika „El Pais”.