Za szybko, za głośno

Początkowo ten styl pociąga. Imponuje zwłaszcza sprawność, z jaką Scott buduje swoją wizję "skoku na metro". Tyle że zostaje w niej niewiele miejsca na psychologiczną rozgrywkę między głównymi przeciwnikami.

Denzel Washington i John Travolta grają ludzi, którzy próbują się odnaleźć w obcej im sytuacji. Podtatusiały kontroler ruchu Garber jest byłym dyrektorem transportu miejskiego zesłanym do pracy w dyspozytorni w związku z łapówkarskimi zarzutami. Negocjacje z przestępcami i bohaterskie gesty to ostatnia rzecz, na jaką ma ochotę.

Tymczasem biorący zakładników Ryder wymusza na nim zwierzenia, jakby chciał udowodnić, że obaj stali się ofiarami skorumpowanego systemu, zmuszonymi do działań poza granicami prawa. "Metro strachu" jest najciekawsze wtedy, gdy bandzior i bohater upodabniają się do siebie – są zwykłymi ludźmi działającymi w ekstremalnych warunkach.

Niestety, Scott postawił przede wszystkim na pusty efekt. Dlatego Travolta przerysowuje rolę Rydera. Demonicznie się uśmiecha, a do tego mętnie filozofuje. Jeszcze gorszy był pomysł, by Washington wstał zza biurka i rozprawił się z Travoltą niczym heros kina akcji. W ten sposób aktorski pojedynek gwiazdorów zamienia się w schematyczną konfrontację dobra ze złem.

Kurs "Metrem strachu" mija błyskawicznie. Ale choć wagony pędzą coraz szybciej, coraz mniej jest napięcia i logiki, a więcej sztampy. Kiedy metro kończy bieg, pozostaje wrażenie straconej szansy, że można było jechać wolniej i z większym namysłem.