"Zbyt wielcy, by upaść": Tak się zaczął kryzys

Tekst z magazynu Sukces

To jedna z najbardziej mrocznych scen filmowych, jakie widziałem w ostatnich latach.

William Hurt w

„Zbyt wielkich, by upaść"

gra amerykańskiego sekretarza skarbu Henry'ego Paulsona. Podczas oficjalnej kolacji Paulson rozmawia z chińskim ministrem finansów. Ten ujawnia mu, że Rosjanie zaproponowali Chińczykom wspólny skok na amerykański dług publiczny. Moskwa chciała wraz z Pekinem pozbyć się amerykańskich obligacji, co pociągnęłoby za sobą natychmiastową konieczność spłaty zadłużenia.

Chińczycy odmówili, ale Paulson jest przerażony – gdyby Pekin chciał, mógłby w bardzo krótkim czasie doprowadzić Amerykę do bankructwa.

„Zbyt wielcy..." to dramat HBO nakręcony na podstawie książki znanego dziennikarza Andrew Rossa Sorkina. To opowieść o kilku miesiącach lata i jesieni 2008 r., gdy załamał się rynek usług finansowych w USA.

Sorkin nie zostawia żadnych wątpliwości – sytuacja totalnie przerosła Paulsona i cały amerykański rząd pod dowództwem prezydenta George'a Busha. Sekretarz skarbu wraz z szefem banku centralnego Benem Bernanke (obaj na zdjęciu powyżej w scenie z filmu) próbuje co prawda zachęcić bankierów do wsparcia wysiłków na rzecz ratowania kolejnych walących się domów inwestycyjnych, ale scena obiadu z chińskim finansistą to tylko jeden z licznych pokazów całkowitej bezradności Henry'ego Paulsona.

„Zbyt wielkich by upaść" ogląda się jak „Fargo" braci Cohen. Czasem jest nawet śmiesznie, ale od początku wiemy, że ta historia dobrze się nie kończy. A najgorsze jest to, że jest to historia całkowicie i stuprocentowo prawdziwa, a wydawane i gubione tu miliardy dolarów mają bezpośrednie przełożenie na sytuację gospodarczą Europy, a więc i naszą. Do dziś odczuwamy przecież skutki tamtych decyzji, a w przyszłym roku odczujemy jeszcze mocniej.