"Rekiny wojny": Rekiny bez ikry

"Rekiny wojny" miały duży potencjał, który został roztrwoniony w najważniejszych punktach filmowej roboty. Szwankuje scenariusz, reżyseria oraz aktorstwo. Pierwszy grzech to słaba adaptacja filmowa. Bezpieczna, zachowawcza i powierzchowna. To co było najciekawsze i nieoczywiste w prawdziwej historii Efraima Diveroliego oraz Davida Packouza, zostało w scenariuszu filmu wygładzone, spłycone i upięknione. Adaptacja nie musi być absolutnie wierna oryginałowi. Natomiast trzeba ostrożnie przestawiać klocki, bo w pewnym momencie przy zbyt radykalnych zmianach może stracić swój sens. Pierwszy przykład z brzegu: rolę Davida Packouza, młodego handlarza bronią, obsadzono przystojnym i nieco bezbarwnym Milesem Tellerem, który zabłysnął wcześniej w "Whiplash". W rzeczywistości Packouz był łysiejącym chudzielcem o wyglądzie licealisty. Można go zresztą zobaczyć na ekranie, bo gra epizod w filmie. Wcielił się w muzyka występującego w domu spokojnej starości na początku filmu. Takie wybory obsadowe to standardowa polityka Hollywood, ale w tym momencie cała historia traci swój oryginalny posmak absurdu. Clou tej opowieści było przecież to, że dwóch dzieciaków bez wykształcenia zrobiło w konia sztab wojskowych z Pentagonu.