Upiorny czas przed lustrem

[b]ŻW: Ciągle jest pan głodny?[/b]

[b]Janusz Chabior:[/b] Bywam, ale nie aż tak, jak dziadek Makarewicz. 

[b]Pana bohater, rzeczywiście, nieustająco domaga się jedzenia, ale zdobywa je w nietypowy sposób...[/b]

Bo też film „Kołysanka” nie jest typowy. Opowiada o rodzimych wampirach. Innych od tych, które widujemy w zagranicznych produkcjach. Jakby swojskich, ale nie do końca. Rodzina Akarewiczów, której często grunt pali się pod nogami, musi nieustannie zmieniać miejsce zamieszkania. W pewnym momencie pojawia się we wsi Odlotowo.

[b]Czy Mazury to dobra przestrzeń dla wampira?[/b]

Pewnie. Jest tam ekologicznie, zdrowo. Dla dziadka Makarewicza to ważne. Swoje lata już ma, powinien się dobrze odżywiać. Dla jego filmowego syna i wnuków to też idealna kraina.

[b]Jak zareagował pan, 46-latek, na propozycję Juliusza Machulskiego, by zagrać postać fizycznie wyglądającą na 80-latka?[/b]

Senior Makarewicz przyznaje się do 550 lat.  

[b]Wiek dla wampira to ponoć kwestia umowna, ale jednak bohater jest dużo starszy niż pan.[/b]

Na początku też mnie to trochę zaskoczyło. Pomyślałem, że może coś jest nie tak, ale Julek szybko mnie uspokoił. Też mówił o inaczej liczonych wampirzych latach i o tym, że pasowałaby mu do koncepcji całości postać żwawego 80-latka. To wspaniałe aktorskie wyzwanie zagrać taką postać.

[b]Co było najbardziej upiorne w pana charakteryzacji, podobno bardzo czasochłonnej?[/b]

Dla mężczyzny 2,5 godziny spędzone przed lustrem to wystarczająco upiorna rzecz. Resztę da się przetrwać. Szczególnie, że na planie „Kołysanki” pracowałem z mistrzami. Kierowcą tego autobusu był Julek Machulski – mistrz gatunku komediowego, operatorem – Arek Tomiak, mistrz obrazu, a za moją charakteryzację odpowiadał wspomniany już Tomek Matraszek. Zmianę wizerunku zaczynaliśmy, kiedy moi koledzy jeszcze smacznie spali. Tomek krok po kroku dolepiał mi te 35 lat.

[b]Czyli?[/b]

Zaczynał od zmiany struktury skóry, potem była rekonstrukcja oka. Jest w filmie scena, kiedy na pytanie dziennikarza, jak stracił oko, dziadek Makarewicz odpowiada: „Nie straciłem, ono tam jest, tylko w środku”. Trzeba więc było zrobić sztuczną powiekę i brew. A ortodonta przygotował mi piękną protezę z parą samotnych kłów, które ostały się mojemu bohaterowi.

[b]Zęby dziadka Makarewicza odegrały znaczącą rolę w rozwoju filmowej akcji…[/b]

Miałem też z nimi przejścia na planie. Proteza nie jest zbyt wygodną rzeczą, więc w dłuższych przerwach między ujęciami wyjmowałem ją i chowałem do chusteczki. Ale mój strój nie miał kieszeni, więc zdarzały się nerwowe poszukiwania uzębienia tuż przed wejściem na plan. Jak widać jednak na ekranie, z dobrym skutkiem.  

[b]Robert Więckiewicz, grający pana filmowego syna, mówi „Dla Machulskiego wszystko”. To reżyser, który ma dobrą rękę do aktorów. Wypromuje i pana?[/b]

Jeśli moja rola w „Kołysance” spodoba się widzom, będę się cieszył. Ja w każdym razie z dziadka Makarewicza jestem zadowolony. Co się jednak zdarzy, nie wiem. Aktorstwo to przygoda bez gwarancji.

[b]Reżyserem, dzięki któremu kilka lat temu zauważyli pana widzowie teatralni, był Przemysław Wojcieszek. Dostał pan od niego znak jakości: „Made in Poland”?[/b]

Wiktor to była rola jakby napisana dla mnie. Już podczas pierwszego czytania sztuki to wiedziałem. Tragiczna postać z krwi i kości.

Po raz pierwszy w swojej karierze czułem na scenie absolutną wolność i moc. Ta rola przyniosła mi wiele nagród, uznanie publiczności i przepustkę do Warszawy.

Teraz bardzo czekam na zamknięcie kolejnego etapu tej przygody – premierę wersji filmowej. Z zapowiedzi Przemka wynika, że uda się zdążyć na festiwal do Gdyni, czyli już na koniec maja, bo w tym roku po raz pierwszy impreza odbędzie się w tym terminie.