Jednak „Strasznie szczęśliwi” – na podstawie powieści Erlinga Jepsena – pokazują inną Danię – zimną, nieprzystępną, wrogo nastawioną do obcych. Film Henrika Rubena Genza jest czarną satyrą na skandynawską mentalność.
Niezwykle istotne jest miejsce akcji. Zamiast „pięknych, złotych pól uprawnych” oglądamy szarobure jutlandzkie mokradła. Wydaje się, że bulgoczące pod powierzchnią bagna wciągną każdego, kto przybędzie na te tereny lub będzie próbował się stąd wyrwać. A żadna, nawet najmroczniejsza, tajemnica nie ujrzy światła dziennego.
Przekonuje się o tym Robert Hansen (Cedergren), policjant dyscyplinarnie przeniesiony z Kopenhagi do odciętej od wielkomiejskiego świata miejscowości. Hansen liczy, że na prowincji odpocznie, pozbiera się po traumie z przeszłości i pełen spokoju wewnętrznego wróci do pracy w stolicy.
Nic z tego. Społeczność, do której trafił, rządzi się własnymi, odbiegającymi od litery prawa, zasadami. Hansena traktuje jak intruza, choćby dlatego że zamiast piwa zamawia w miejscowym barze wodę mineralną.
Pewnego dnia do policjanta zwraca się z prośbą o pomoc Ingelise (Christensen), kobieta maltretowana przez męża (Bodnia). Hansen chce interweniować, ale najpierw z zaskoczeniem odkrywa, że przemoc jest w miasteczku tolerowana, a później daje się wciągnąć Ingelise w perwersyjną grę...
