Syndrom asteniczny oznacza stan zupełnego, fizycznego i psychicznego wyczerpania, zapaści. W filmie Kiry Muratowej z 1989 roku – jednej z najwybitniejszych rosyjskich reżyserek i z pewnością najoryginalniejszej autorki – owa fatalna kondycja zdefiniowana przez medycynę stała się metaforą społeczeństwa radzieckiego w ostatnich latach istnienia sowieckiego imperium.
To dzieło ekstrawaganckie i surrealistyczne w formie. Formalna brawura – połączenie fabuły i dokumentu, realizmu i fantasmagorii – idzie w parze ze wstrząsającą treścią – przenikliwym obrazem zbiorowości ludzkiej na krawędzi szaleństwa. W 1990 roku film zdobył Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie.
