Jest rok 1953, właśnie umarł Stalin. Na małej stacji gdzieś na Ziemiach Odzyskanych, przy torach, po których od dawna nie jeżdżą pociągi, raz po raz pojawiają się stacjonujący nieopodal radzieccy żołnierze. Nie budzi też zdziwienia niemiecki jeniec wykonujący pod nadzorem strażnika w polskim mundurze prace porządkowe.
W budynku stacji mieszka wraz ze sparaliżowanym mężem Rafałem (Saniternik), niegdyś mistrzem zapasów, tytułowa Afonia (Błęcka-Kolska). Matka zamężnej córki (Zoń), ale ciągle atrakcyjna kobieta, cierpliwie i bez skargi opiekuje się całkowicie zdanym na nią mężczyzną.
Afonia pogodziła się z losem, nie oczekuje już od życia zbyt wiele, każdy jej dzień jest podobny do następnego. Ma tylko dwie pasje: pszczoły i ręczną, nakręcaną poniemiecką kamerę, którą rejestruje otaczający ją świat. Dostrzega piękno w codzienności, tam, gdzie inni go nie zauważają.
Pewnego dnia z przejeżdżającego samochodu ktoś wyrzuca przystojnego Rosjanina. Jak się później okaże, ów Ruski nie trafił na stacyjkę przypadkowo. Jest byłym zapaśnikiem i pragnie dotrzeć do skrywanej przez Rafała tajemnicy śmiertelnie niebezpiecznych chwytów. Ale wcześniej ulegnie od lat niezaspokojonej erotycznie kobiecie, która zakocha się w nim na zabój.
Rafał przeżywa katusze zazdrości, dla Afonii to sytuacja naturalna. Choć Ruskiego kocha, męża nie porzuci. On musi zaakceptować ów trójkąt. Ale pewnego dnia Ruski znika...
