Uwikłanie: telenowela a nie kryminał

Rozwikłanie mrocznej intrygi przebiega w filmie według schematu narracyjnego z telenowel, których esencją jest ględzenie. Bromski filmuje przede wszystkim gadające głowy – we wnętrzach i w plenerze. Od czasu do czasu potok niepotrzebnych słów przerywa urokliwa panorama Krakowa lub rozświetlony słońcem małopolski pejzaż. W ten sposób można kręcić pełnometrażową wersję "M jak miłość", a nie rasowy thriller.

Konwencja telewizyjnego tasiemca trywializuje fabułę. W powieści grozę budziły wszechwładza i bezkarność byłych ubeków, którzy po zmianie ustroju spokojnie weszli w rolę szanowanych biznesmenów. W filmie też zapewniają, że mogą wszystko. Tyle że przypominają śmiesznych starszych panów narzekających przy kawce lub koniaczku na upadek obyczajów wśród młodzieży. Tak karykaturalnie nakreślone czarne charaktery zdają się żywcem wyjęte z "Misia". Zamiast ostrej polemiki z wizją Peerelu obecną w komediach Barei oglądamy niezamierzoną parodię.

"Uwikłaniu" nie pomagają także zmiany w stosunku do oryginału. Przeniesienie akcji z Warszawy do Krakowa mogło przydać filmowi wiarygodności, osadzając śledztwo w mieście, gdzie w tajemniczych okolicznościach zginął Stanisław Pyjas. Jednak Bromskiemu zależy głównie na pokazaniu Krakowa jako atrakcji z turystycznego folderu. W takich "okolicznościach przyrody" o suspensie można zapomnieć.

Nie wypalił również pomysł z rozszczepieniem głównego bohatera na dwie postaci. U Miłoszewskiego prokurator Szacki nie dawał łatwo się lubić, ale miał osobowość. Natomiast Szacka i Smolar z filmu Bromskiego szeleszczą papierem. Ona kieruje się głównie intuicją. On jest cynicznym macho.

Szkoda taśmy filmowej na taką sztampę.

Nie można nie być uwikłanym. To prawda nienowa, ale podczas seansu filmu Jacka Bromskiego odkrywamy ją na nowo nie tylko z zafrasowaniem, ale i niekłamaną przyjemnością - pisze Anna Kilian. Przeczytaj jej recenzję.