Jedną z pierwszych odpowiedzi banków centralnych na wybuch światowego kryzysu było stworzenie pomiędzy sobą tzw. linii swapowych umożliwiających bankom centralnym z innych krajów kupowanie waluty bezpośrednio u emitenta, po niższych kosztach niż na rynku międzybankowym. Na jesieni 2007 r. amerykańska Rezerwa Federalna zawarła takie umowy z Europejskim Bankiem Centralnym, Bankiem Japonii, Bankiem Anglii, Bankiem Kanady oraz Szwajcarskim Bankiem Narodowym (SNB). EBC oferował w trakcie kryzysu innym bankom centralnym swapy na euro, Bank Japonii na jena, a Szwajcarski Bank Narodowy na franka szwajcarskiego. Z umów tego typu korzystał m.in. NBP oraz inne banki centralne państw naszego regionu.

W kryzysie bardzo przydało się tzw. okno dyskontowe, czyli tanie, krótkoterminowe pożyczki udzielane pod zastaw bankom. Chroniło to pożyczkodawców przed czasowymi problemami z płynnością. Z tego programu korzystały również banki zagraniczne. W pierwszym tygodniu października 2008 r. pożyczyły one 70 proc. ze 110,7 mld USD udostępnionych w ramach okna dyskontowego. (Z takich pożyczek korzystał nawet chiński bank centralny). Własnym odpowiednikiem okna dyskontowego dysponuje również EBC (programy te nazywane są standing facilities). Frankfurt podtrzymywał i nadal podtrzymuje w ten sposób płynność sektora bankowego państw ze strefy euro.

W 2010 roku

EBC zaczął skupować obligacje niektórych państw europejskich

Skala problemów, z jakimi boryka się sektor bankowy państw rozwiniętych od 2007 r., wymagała nadzwyczajnych środków. Banki centralne uruchamiały więc dodatkowe programy wsparcia dla instytucji finansowych. W grudniu 2007 r. Fed rozpoczął udzielanie krótkoterminowych pożyczek bankom (pod zastaw) w ramach programu TAF (Term Auction Facility). Do aukcji kredytowych w ramach niego dopuszczone zostały instytucje znajdujące się w dobrej kondycji finansowej. Powstanie podobnych programów ogłosiły wówczas (w koordynacji z Fedem) również Bank Anglii, Bank Kanady oraz EBC. W marcu 2008 r. Rezerwa Federalna rozpoczęła program PDCF (Primary Dealer Credit Facility), w ramach którego oferowano tanie pożyczki instytucjom finansowym będącym animatorami rynku. Niedługo potem bank centralny stworzył analogiczną linię kredytową dla niedepozytowych instytucji finansowych, nadając jej dla odmiany nazwę TSLF.