Niepokój w zbrojeniowym Bumarze

Wstępne porozumienie w sprawie socjalnych osłon dla zwalnianych z holdingu 2 tys pracowników zostało wynegocjowane, ale pod koniec stycznia związkowcy zgodzili się jedynie na jego parafowanie.

Warunkiem podpisania dokumentu mają być rządowe gwarancje dofinansowania reorganizacji i konsolidacji spółek Bumaru (14,5 tys zatrudnionych, 2,6 mld zł przychodów w 2010 r) w produktowe dywizje. — Myślimy o przyszłości branży: niezbędne są wieloletnie umowy z armią na dostawy broni i sprzętu wojskowego a także pewne pieniądze na utrzymanie potencjału zakładów w ramach tzw. Planu Mobilizacji Gospodarki na wypadek kryzysu. Kluczowe jest też utrzymanie preferencji dla rodzimych producentów, w obliczu otwierającej europejski rynek obronny dyrektywy 81 UE — wylicza Stanisław Głowacki szef Solidarności w zbrojeniówce.

— Chodzi nam nie tylko o odprawy i rekompensaty dla zwalnianych, bo z tym Bumar powinien sobie poradzić, ale wsparcie publicznymi środkami trudnych reform — potwierdza Jerzy Szpecht przewodniczący Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Elektromaszynowego.

Szpecht nie ukrywa zaskoczenia wymijającymi deklaracjami MON w sprawie unijnej dyrektywy, która w Polsce wejdzie w życie już w sierpniu tego roku i otworzy krajowy rynek na konkurencję ze strony znacznie silniejszych, zachodnich koncernów. — Rozumiemy delikatne położenie rządu i obawy przed reakcją Komisji Europejskiej, ale wciąż oczekujemy jednoznacznych propozycji wsparcia MON dla krajowych producentów broni. Bez nich zbrojeniówka się nie obroni — mówi Szpecht.

[srodtytul]Wszystkie dywizje holdingu[/srodtytul]

Związkowcy próbują też po swojej myśli zmienić kształt reform zaplanowanych przez zarząd Bumaru pod kierownictwem Edwarda E. Nowaka. Największy krajowy holding obronny przygotowuje się w tym roku do przejęcia kilku kolejnych spółek sektora zbrojeniowego. — Wniesienie nowych podmiotów do grupy przewiduje obowiązująca rządowa strategia przekształceń w branży — tłumaczy Józef Zakrzewski dyrektor ds. rozwoju i strategii Bumaru.

Zanim to jednak nastąpi, najbliższe miesiące mają przynieść przyspieszenie w integrowaniu obecnego potencjału przemysłowego holdingu. Zakończony zostanie m.in. proces tworzenia konsorcjów zwanych dywizjami produktowymi. Do istniejących dywizji Bumar Żołnierz i Bumar Amunicja dołączą dywizje Bumar Elektronika i Bumar Ląd.

Presja społeczna na złagodzenie reform jest o tyle skuteczniejsza, iż wiosną, kończy się kadencja obecnego zarządu Bumaru i prezes Nowak ze współpracownikami, jeśli myślą o przedłużeniu misji — muszą zabiegać także o wsparcie syndykatów.

[srodtytul]Na progu nowej kadencji[/srodtytul]

Edward E. Nowak, działacz gospodarczy z Krakowa, z doświadczeniem w pracy w centralnej administracji, po trzech latach za sterami koncernu nie wydaje się zagrożony. W środowisku panuje przekonanie, że dobre relacje z ministrem skarbu Aleksandrem Gradem, pozwolą mu ze sporymi szansami na zwycięstwo, wystartować w konkursie i zachować stanowisko. Część analityków uważa jednak, że wymiana szefa Bumaru jest konieczna, bo wprawdzie niemałym wysiłkiem uporządkował strukturę grupy według klasycznych, korporacyjnych standardów to jednak zabił w firmie inicjatywę i wprowadził zbiurokratyzowany styl zarządzania. Co gorsze, pod rządami Nowaka kurczą się przychody grupy, Bumar nie odniósł sukcesów eksportowych, nie dało się też pobudzić w większości spółek innowacyjnej produkcji.

Wielu ekspertów podkreśla zasługi prezesa w przeprowadzeniu holdingu przez głęboki kryzys zamówień MON i popiera jego politykę przyspieszania konsolidacji firm obronnych w ramach narodowego koncernu zbrojeniowego. Ale państwowe spółki, które teraz znalazły się na celowniku Bumaru zaciekle bronią się przed przejęciem.