Założono go z inicjatywy Napoleona Bonaparte, wówczas pierwszego konsula Republiki, w styczniu 1800 r. Miał emitować noty bankowe, które byłyby wymieniane na zdyskontowane weksle komercyjne. Celem było przyśpieszenie odbudowy gospodarki zrujnowanej przez trwającą ponad dziesięć lat rewolucję. Obszar działania banku został ograniczony do Paryża i jego okolic. Ponadto był on wystawiony na konkurencję innych instytucji kredytowych. Bank Francji założono jako podmiot prywatny (jego akcje objął sam Napoleon oraz osoby z jego najbliższego otoczenia), ponieważ wcześniejsze przedsięwzięcia tego typu, ale powiązane z rządem, kończyły się niepowodzeniem. Statut banku już w pierwszych latach był kilkakrotnie modyfikowany, ale dokument z 1808 r. obowiązywał do... 1936 r.
Do Wiosny Ludów, czyli do 1848 r., banknoty emitowane przez Bank Francji nie były legalnym środkiem płatniczym. Później to się zmieniło – wyemitowany przez bank pieniądz musiał być akceptowany zarówno przez podmioty prywatne, jak i rząd, natomiast Bank Francji nie miał obowiązku wymiany wypuszczonych przez siebie banknotów np. na złoto. Natomiast obowiązywał go limit emisji pieniądza.
Status obowiązującego środka płatniczego dla banknotów Banku Francji cofnięto w 1850 r., ale przywrócono przy okazji kolejnego wielkiego wydarzenia politycznego – wojny z Prusami w 1870 r.
Druga połowa XIX w. i początek XX w. to okres szybkiego rozwoju skali działania Banku Francji, jednak nie drogą decyzji politycznych, ale poprzez przejmowanie konkurencyjnych instytucji w innych częściach kraju.
Do lat 30. XX w. Bank Francji zachowywał charakter instytucji prywatnej. W 1936 r. po wyborach wygranych przez lewicę, zdecydowano, że większy wpływ na działalność banku powinien mieć rząd. Właścicielami nadal były jednak podmioty prywatne – ze względu na to, że w walnym zgromadzeniu mogło uczestniczyć tylko 200 największych udziałowców o Francji zaczęto mówić, że jest to kraj „rządzony przez 200 rodzin”.
