Rz: W Wenezueli hiperinflacja osiągnęła rekordowy poziom, ceny w ciągu roku rosną o 40 tys. procent. Zjawisko hiperinflacji znamy z autopsji, w Polsce zmagaliśmy się z nim dwukrotnie.
Dr Piotr Koryś: Pierwsza z hiperinflacji swój szczyt osiągnęła w 1923 r. Wśród jej przyczyn wewnętrznych wymienić można problemy związane z kształtowaniem państwa po 123 latach nieistnienia: zniszczeniami wojennymi i kosztami trwających wojen granicznych, procesem integracji gospodarczej dzielnic Polski, w tym integracji systemów monetarnych, brakiem efektywnego systemu podatkowego czy prowadzeniem kosztownej jak na możliwości państwa polityki społecznej. Skutkowało to trwałą nierównowagą budżetową. Deficyt pokrywała nadmierna emisja marki polskiej, która wiązała się z ryzykiem zjawisk inflacyjnych. W krótkim okresie kontrolowana inflacja wydawała się korzystnie pobudzać koniunkturę, w dłuższym – doprowadziła do gwałtownego pogorszenia sytuacji gospodarczej. Szczególnie dotkliwie odczuli ją robotnicy. Hiperinflacyjny kryzys, a zwłaszcza spadek siły nabywczej płac, doprowadził do gwałtownych protestów, które wymusiły powstanie konserwatywnego w polityce ekonomicznej, „technicznego" gabinetu Władysława Grabskiego.
A czynniki zewnętrzne?
Konsekwencje wojny, która zniszczyła Europę. Hiperinflacja w Niemczech. Zresztą inflacja dotknęła wszystkich krajów w regionie, które gospodarczo były powiązane z Niemcami; mieliśmy hiperinflację na Węgrzech, w Austrii, Polsce. Zresztą izolująca się od świata, zniszczona wojnami Rosja rewolucyjna, a potem bolszewicka, też w tym okresie doświadczyła hiperinflacji.
Nasza trauma, związana z hiperinflacją, była jednak mniejsza niż w Niemczech...
