Inne Niemcy do rządzenia

66 proc. członków partii socjaldemokratycznej – SPD – opowiedziało się za utworzeniem kolejnej wielkiej koalicji (niemiecki skrót GroKo). Można powiedzieć „aż tyle", bo kilka tygodni wcześniej sondaże pokazywały, że zwolenników i przeciwników GroKo jest w SPD mniej więcej tyle samo.

Wyniki wewnętrznego partyjnego plebiscytu ogłoszono w niedzielny poranek.

Wszystko dla dobra kraju

Natychmiastowe reakcje na wyniki głosowania (wzięło w nim udział 378 tys. ze wszystkich 464 tys. członków SPD) pojawiły się na Twitterze.

Angela Merkel z niego nie korzysta, ale zacytowano ją na koncie CDU. Pogratulowała partnerom koalicyjnym „jasnego" wyniku głosowania i wyraziła radość z dalszej współpracy „dla dobra kraju". Nowa sekretarz generalna partii pani kanclerz, uważana za kandydatkę na jej następczynię Annette Kramp-Karrenbauer (ona jest aktywna na Twitterze) uznała, że to dobra decyzja dla Niemiec.

W SPD entuzjazm nie jest powszechny. Nie ukrywał swojego rozczarowania lider młodzieżówki socjaldemokratycznej Kevin Kühnert, który stał na czele kampanii #NoGroKo i szykował się do rozliczenia liderów swojej partii, gdyby koalicja nie powstała.

Komentarz Jerzego Haszczyńskiego » Niemieckie święta, europejskie konsekwencje

Nadzieje na zmianę pokoleniową musi odłożyć na później. By w ogóle nie wypaść z gry, chwalił ostatnie tygodnie w działalności liderów SPD (co brzmi dziwnie, bo walczył przeciw nim), a ganił ostatnie lata (kiedy partia, będąc w koalicji z chadekami, traciła poparcie).

Przebudzenie

Wielu analityków uważa, że niepewności, którą spowodowało tworzenie nowego rządu przez prawie pół roku, nie uda się Niemcom szybko przezwyciężyć.

– Partie tworzące GroKo mają razem według sondaży ledwie 50 proc. poparcia. Muszą wiele zrobić, by nie doprowadzić do wywrócenia się sceny politycznej, z czym mamy do czynienia w innych krajach UE. SPD walczy o przetrwanie, a era Merkel się kończy – uważa Henrik Enderlein, prof. politologii pracujący na uczelniach w Berlinie i we Florencji.

Trudności pojawią się i na poziomie unijnym. Mimo że umowa koalicyjna przedstawiona 7 lutego już w tytule przewidywała „Przebudzenie Europy". Jako głównego partnera w reformowaniu Unii przedstawiono w niej Francję, ale prawie nikt nie wierzy, że zrealizowane zostaną plany prezydenta Emmanuela Macrona, który chciał z chętnymi tworzyć mniejszą, bardziej zintegrowaną wspólnotę.

W umowie zaraz po Francji pojawiła się Polska, partnerstwu z nią nadano „szczególne znaczenie". Już wówczas interpretowano to jako niezgodę Niemiec (a w szczególności Angeli Merkel) na podział Unii na lepszą (głównie zachodnią) i gorszą (członków z Europy Środkowo-Wschodniej).