Słodkawy zapaszek z coffee shopów, trzymające się za ręce pary gejów na Kalverstraat, a w dzielnicy czerwonych latarni De Wallen wystawiające się na pokaz półnagie kobiety. Co drugi, jak się wydaje, przechodzień, to ciemnoskóry. Amsterdam, multikulturowa stolica Europy – przez dziesięciolecia ucieleśnienie holenderskiej tolerancji i liberalnego ducha.
Z rzeczywistością obraz ten dawno już nie ma wiele wspólnego, uważa historyk Friso Wielenga, dyrektor Centrum Studiów Holenderskich na Westfalskim Uniwersytecie Wilhelma w Münster.
– Wyobrażenie, że Holendrzy to najbardziej liberalny i tolerancyjny naród w Europie, było częściowo mitem. Ponadto obraz ten ograniczał się głównie do Amsterdamu. Tymczasem nietolerancja i zachowawczość istniały w Holandii także już wcześniej – tłumaczy historyk.
Błędna polityka integracyjna
Tyle, że o tym nie mówiono. Aż na początku tego tysiąclecia pojawił się na politycznej scenie prawicowy populista Pim Fortuyn i ogłosił, że multikulturowe społeczeństwo poniosło porażkę. Jego prowokacyjny ton, sposób jego wystąpień był nacechowany brakiem respektu. Dla politycznego establishmentu był on wyzwaniem.