W Europie narasta strach przed Daesh

Nad Europą zbierają się ciemne chmury. Nie będzie wielką przesadą stwierdzenie, że wokół dochodzą do głosu siły, które dążą do unicestwienia zachodniej cywilizacji, przynajmniej w takim kształcie, w jakim ją znamy. Europa zaczyna odczuwać strach podobny zapewne do tego, jaki odczuwano w XVII wieku na wieść o nieprzerwanych zwycięstwach otomańskiej Turcji czy wcześniej, w XIII stuleciu, gdy ze wschodu nadciągały hordy Tatarów. Wówczas stawką było przetrwanie chrześcijańskiej Europy.

Dziś brakuje nam wspólnego fundamentu, który mógłby stanowić odpowiedź na agresję zrewoltowanego islamu i autorytarnej Rosji. Zapominająca o swoich korzeniach Europa coraz częściej przypomina zawieszony między chrześcijaństwem a pogaństwem schyłkowy Rzym, który – pomimo swojej cywilizacyjnej przewagi – nie był w stanie oprzeć się inwazji i upadł pod ciosami barbarzyńców.
Jednak współczesna Europa w przeciwieństwie do Rzymu nie jest jeszcze skazana na klęskę. Pod warunkiem wszakże, że odrzuci poprawnościową retorykę i wzmocni kulturową tożsamość. Nie da się tego uczynić bez zakreślenia granic dopuszczalnej tolerancji wobec innych kultur oraz unieważnienia znaku równości między Europą i resztą świata. Nie chodzi tu oczywiście o poczucie wyższości, lecz o świadomość, że hierarchie wartości w różnych obszarach cywilizacyjnych bywają bardzo odmienne, a często wręcz sprzeczne z europejskimi.

Nie wychodź z domu po zmroku

Strach przed zagrożeniem islamskim ma szczególny wymiar. Islamiści nie zadowalają się bowiem przejęciem kontroli nad kolejnymi dzielnicami europejskich miast. Ich celem jest podbicie i zniszczenie europejskiej duszy. Nie kryją, że dążą do wprowadzenia na kontynencie kalifatu, w którym nie będzie miejsca dla niewiernych. Inaczej mówiąc, chodzi im o całkowitą eksterminację Europy i jej kultury.

Europa przyszłości to miejsce niewiele zapewne różniące się od upadłych miast Bliskiego Wschodu czy Afryki Północnej, gdzie nie ma nadrzędnej władzy, a wszystkim rządzą chaos i terror uzbrojonych grup bandytów oraz bojówki islamskich radykałów. Niewykluczone, że za kilkadziesiąt lat Bruksela, Malmö czy Marsylia będą przypominać bardziej Mogadiszu lub Bejrut niż jakiekolwiek europejskie miasto. Wizja Michela Houellebecqa przedstawiona w „Uległości” wydaje się w tej perspektywie nazbyt optymistyczna.

Z tego powodu trudno znaleźć jakiekolwiek pole do kompromisu. Islamiści działają bowiem wedle zasady: albo my – albo oni. Nie ma pośredniego wyjścia. Jak z nimi walczyć, jeśli obowiązujące u nas normy kulturowe zabraniają nam represji i stosowania odpowiedzialności zbiorowej? A przecież tylko usunięcie przybyszy mogłoby cokolwiek zmienić. Pomijając jednak kwestie etyczne, należałoby odpowiedzieć na pytanie, dokąd ich deportować. I czy taka deportacja nie spowodowałaby zaostrzenia konfliktu? Nie zamieniła będących w tle konfliktu spokojnych, normalnych muzułmanów w bojowników dżihadu? Sytuacja wydaje się beznadziejna.

Malmö nazywane jest szwedzkim Chicago, głównie z powodu liczby działających tu muzułmańskich gangów. Wedle oficjalnych statystyk w 2015 roku doszło tu do 33 ataków z bronią. Ten rok na pewno nie będzie spokojniejszy, ostatnia strzelanina w miejscowym centrum handlowym miała miejsce we wtorek.

Miejscowi Szwedzi opowiadają, że nikt, jeśli naprawdę nie musi, nie wychodzi z domu po zmroku, co – biorąc pod uwagę, że zmrok zapada tu zimą dość wcześnie – niesłychanie utrudnia życie. Obawy budzą hordy arabskich wyrostków, głośnych, awanturujących się i... całkowicie nieprzewidywalnych. Spotkanie z nimi może się źle skończyć. Każdego dnia dochodzi do napadów rabunkowych, co jakiś czas płoną i wybuchają samochody.

Takie obrazki stały się charakterystyczne nie tylko dla Malmö, ale również dla każdego z europejskich miast, które miały nieszczęście przyjąć zbyt liczną imigrację z Bliskiego Wschodu. Muzułmanie tworzą w nich getta, które – wraz z napływem nowych imigrantów – stopniowo powiększają się o kolejne dzielnice. To miejsca całkiem wyjęte spod kontroli państwa. Policja ani inne służby nie wkraczają na te tereny.

Nauczanie w szkołach, które miało wykształcić zasymilowaną młodzież, także poniosło klęskę. Miejscowi zabierają swoje dzieci ze szkół opanowanych przez imigrantów w obawie przed szykanami, jakie dotykają uczniów ze strony młodych Arabów. Wedle relacji z brukselskiej dzielnicy Molenbeek europejskie dzieci są bite za jedzenie kanapek z szynką, a ich matki nazywane dziwkami. Nic dziwnego, bo rzeczywistą edukację imigranckiej młodzieży prowadzą imamowie opłacani często przez radykalne odłamy wahabitów i salafitów.

W werbowaniu islamskich wojowników pomaga też internet. Państwo Islamskie penetruje muzułmańskie gangi rabunkowe działające w europejskich miastach, nadając ich działalności wymiar ideologiczny. To w tych – całkowicie odpornych na asymilację – środowiskach bezrobotnej arabskiej młodzieży werbowani są przyszli terroryści.

Gościa nie wolno drażnić ani obrażać

Europejczycy obserwują z przerażeniem, jak przybysze odbierają im rodzinne miasta, ulice i podwórka. Nikt nie potrafi zareagować, bo bez wsparcia władz walka z imigrantami wydaje się skazana na porażkę. Spokojne dzielnice, gdzie często od pokoleń chodziło się do tych samych sklepów i kawiarni, zamieniły się w muzułmańskie enklawy, w których dotychczasowi mieszkańcy stali się niemającą wiele do powiedzenia obcą mniejszością.

Wyobraźmy sobie, że odwiedza nas gość, który – ignorując zwyczaje panujące w naszym domu – zaczyna urządzać pijackie awantury z przypadkowo napotkanymi na ulicy oprychami, okrada nas z pieniędzy, wyprzedając rodzinne pamiątki, a słysząc nasz nieśmiały głos sprzeciwu, chwyta za nóż. Gdy próbujemy się poskarżyć policji, ta rozkłada ręce – gościa nie wolno drażnić ani obrażać.

W końcu gdy o tym, co się dzieje w naszym domu, zaczynamy mówić głośno na ulicy, zostajemy zwolnieni z pracy i wezwani do sądu. Bo obrażamy zwyczaje naszego gościa. Brzmi absurdalnie, prawda? Wręcz kafkowsko. Jednak z taką sytuacją mamy dziś do czynienia w wielu krajach zachodniej Europy, a nasi rodzimi imitatorzy politycznej poprawności chętnie urządziliby nam takie piekiełko w kraju.

Reakcją na ten obezwładniający ideologiczny terror jest strach. Strach przed obcymi i brakiem wsparcia ze strony państwa. Niedawno na łamach „DGP” opublikowano wywiad z Polką, która próbowała swoich sił jako właścicielka pensjonatu w Bawarii. Opowiada o postępującym upadku tego kwitnącego do niedawna niemieckiego landu, o rozpadzie więzi międzyludzkich oraz o nieufności i poczuciu zagrożenia, które zaczęło towarzyszyć miejscowym od czasu, gdy rząd niemiecki otworzył bawarską granicę dla imigrantów.

Podszyty hipokryzją lęk przed wyrażeniem otwartego sprzeciwu wobec inwazji setek tysięcy muzułmańskich przybyszy zamienił się w końcu w z trudem powstrzymywaną nienawiść wobec obcych, której ofiarą stała się nawet dobrze dotąd prosperująca Polka.

Istnieje obawa, że w pewnym momencie naciągnięta do granic wytrzymałości ludzka cierpliwość pęknie i zamieni się w otwarty konflikt z imigrantami. Ci, którzy przestrzegają przed takim scenariuszem, piętnowani są jako rasiści, a w najlepszym razie nacjonaliści. Liberalna lewica, która – jak dowodzi historia tego nurtu – nigdy nie była w stanie zrozumieć natury ludzkiej, próbuje ciągnąć swój niebezpieczny eksperyment aż do chwili, gdy nastąpi katastrofa.

Lewicowa – czy właściwie lewacka – ideologia, która zagrożenie widzi wyłącznie wewnątrz tradycyjnego społeczeństwa, zdołała narzucić w Europie dyskurs w sprawie imigrantów i islamu. Imigrant to człowiek, który bez względu na okoliczności ma prawo żyć w takich samych warunkach jak Europejczycy, z czego wynika obowiązek przyjmowania każdego, kto zdoła do Europy dotrzeć.

Wszelka selekcja przyjezdnych równałaby się – zdaniem liberalno-lewicowych elit – dyskryminacji, dlatego moralnie naganne jest oddzielanie potencjalnych terrorystów od poszukiwaczy zarobku, a tych ostatnich od rzeczywistych uciekinierów. Islam z kolei jest wyznaniem, które w niczym nie ustępuje chrześcijaństwu. Przeciwnie – lewaccy multikulturaliści gotowi są dowodzić, że chrześcijaństwo jest dla Europy większym zagrożeniem niż islam, bo sprzyja dyskryminacji i przez całe stulecia rościło sobie prawo do monopolu na prawdę.

Kosmici zabiją jednym strzałem

Nie warto nawet polemizować z wyżej przedstawionymi tezami, których fałszywość jest w stanie wykazać nawet prosty robotnik na dowolnej budowie. Przerażające jest to, że te niedorzeczności stanowią oficjalną wykładnię polityki w wielu państwach Europy. I że wierzy w nie całkiem sporo ogłupionych przez liberalną lewicę osób.

W niektórych przypadkach mamy tu zapewne do czynienia z rodzajem syndromu sztokholmskiego, gdy ofiary ideologicznego terroru uzależnione od podsuwanej im codziennie intelektualnej trucizny same zaczynają ją kolportować. Z pewnością bywają też cynicy, którzy stali się wyznawcami multikulturalizmu z czysto koniunkturalnych powodów, oraz niedouczeni imitatorzy, dla których ta ideologia jest kwestią aktualnej mody lub przepustką na lewicowe salony.

W pierwszej części amerykańskiego filmu „Dzień Niepodległości” jest scena, w której wymachująca transparentami grupka naiwniaków wita na dachu wieżowca statek przybyszy z obcej planety. Przybysze w odpowiedzi jednym strzałem zabijają wszystkich wiwatujących na ich cześć.

Trudno uciec od tej filmowej sceny, gdy przegląda się zdjęcia z powitania imigrantów w Bawarii. Na jednym z nich widać tłumek osób w różnym wieku, z kwiatami i gitarami, ckliwie przypatrujący się stojącym na podeście gościom z Bliskiego Wschodu. Jednym z przybyszy jest młody człowiek, który niespełna rok później zaatakuje siekierą pasażerów podmiejskiego pociągu pod Wurzburgiem. Być może wśród jego ofiar znalazł się ktoś z „komitetu powitalnego”.

Podobne skojarzenia przychodzą na myśl po masakrze w Dhace w Bangladeszu, gdzie grupa islamistów napadła na włoską restaurację, torturując i mordując 20 osób, w tym kobietę w ciąży. Wszyscy zginęli, bo nie znali Koranu. Jedną z zabitych Włoszek była sygnatariuszka apelu przeciwko islamofobii, w którym domagano się usunięcia redaktora naczelnego dziennika „Libero” za opublikowanie tekstu „Bastardi islamici” („Islamskie sukinsyny”). Pożyteczni idioci? Nawet niekoniecznie, bo sami islamiści nie mają do swoich obrońców ani grama szacunku.

Kiedyś – po kolejnym zamachu w Wielkiej Brytanii – jedna z tamtejszych gazet opublikowała rozmowę z kobietą, która mieszkała po sąsiedzku z przyszłym zamachowcem. Najbardziej utkwił mi w pamięci fragment, w którym islamista pyta Brytyjkę, czy jest chrześcijanką i czy wierzy w Boga. Ona odpowiada, że nie. – To bardzo źle, lepiej, żebyś wierzyła – odpowiada rozmówca.

Islamista nienawidzi chrześcijanina, ale traktuje go jak przeciwnika. Niewierzący nie jest przeciwnikiem, jest czymś na kształt insekta, którego trzeba zgnieść. Odrzucająca religię Europa to cywilizacja, którą islamista może tylko gardzić.

Lewicowo-liberalni pożyteczni idioci są przekonani, że muzułmanie najpierw pomogą im zdemontować chrześcijański fundament Europy, a potem sami rozpuszczą się w laickim, międzykulturowym sosie. Trzeba im tylko pomóc, ściągnąć ich jak najwięcej na Zachód. Nic bardziej mylnego. Pierwszą ofiarą islamizacji będą właśnie liberalne pięknoduchy, przekonane, że w islamie znalazły doskonałego sojusznika w walce z Kościołem.

Przekonanie, że za ideologiczne eksperymenty i dziwne sojusze lewicy przyjdzie zapłacić wysoką cenę, dociera już do coraz większej grupy ludzi. W przywołanym wcześniej wywiadzie dla „DGP” jest znamienny opis dzieci, które malują w szkole transparenty na cześć imigrantów, podczas gdy ich rodzice ze strachem i nieufnością czekają na nowych „mieszkańców”.

Doprawdy, trudno uwierzyć w oficjalne zaklęcia o solidarności Europejczyków z imigrantami. W ponurym milczeniu utrzymuje ich tylko ideologiczna presja. Tam, gdzie doszło do tragedii, emocji nie daje się powstrzymać. W Nicei, gdzie przybysz z Tunezji rozjechał ciężarówką 84 osoby, w tym wiele dzieci, w miejscu śmierci terrorysty przechodnie ostentacyjnie rzucają śmieci i plują.

Obezwładnione polityczną poprawnością władze i duża część mediów zaczynają zdawać sobie sprawę z realnych nastrojów. To dlatego przez kilka miesięcy nie ujawniano szczegółów makabrycznej zbrodni w paryskim klubie Bataclan, gdzie zamachowcy rozwścieczeni koncertem rockowym dosłownie patroszyli swoje ofiary i kaleczyli ich miejsca intymne.