Absencja chorobowa pracownika może stanowić uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia mu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Zazwyczaj powoduje ona bowiem utrudnienie w funkcjonowaniu zakładu pracy i może prowadzić do dezorganizacji jego działalności. Warto jednak pamiętać, że pracodawca nie może wypowiedzieć umowy pracownikowi nieobecnemu w pracy z powodu korzystania ze zwolnienia lekarskiego.
Wypowiedzenie umowy o pracę stanowi zwykły sposób zakończenia stosunku pracy. Niemniej rozwiązanie umowę o pracę zawartej na czas nieokreślony w drodze wypowiedzenia musi opierać się na prawdziwej i uzasadnionej przyczynie. Przyczyna ta powinna być przy tym wskazana w treści wypowiedzenia w sposób konkretny (art. 30 § 4 k.p.). Z przepisu tego, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN, wynika, że pracodawca ma obowiązek wskazania w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę konkretnej i rzeczywistej przyczyny uzasadniającej rozwiązanie (np. wyrok SN z 15 lutego 2000 r., sygn. I PKN 514/99). Wskazanie przyczyny oznacza przedstawienie konkretnego i prawdziwego zdarzenia lub zachowania (zdarzeń lub zachowań), które w okolicznościach poprzedzających wypowiedzenie lub mu towarzyszących uzasadnia – zdaniem pracodawcy – wypowiedzenie umowy. Opis przyczyny musi umożliwiać jej indywidualizację w miejscu i czasie. Tak też podkreślał SN w wyroku z 25 kwietnia 2019 r. (sygn. I PK 19/18). Ma również umożliwić pracownikowi obronę przed zarzutami, a sądowi pracy – sprawdzenie zgodności czynności wypowiedzenia z prawem. Wskazanie takiej, rzeczywiście istniejącej i konkretnej przyczyny jest wstępnym warunkiem oceny zasadności wypowiedzenia na podstawie art. 45 § 1 k.p. Przy czym zasadność tę musi w razie wniesienia przez pracownika odwołania do sądu pracy wykazać pozwany pracodawca.