Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł, że tajemnica bankowa nie może skutkować naruszeniem wykonywania prawa własności intelektualnej (wyrok z 16 lipca 2015 r., sygn. akt C-580/13). W wyroku odniósł się do prawidłowej interpretacji dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (implementowanej również w Polsce) w zakresie powoływania się na tajemnicę bankową przez instytucje bankowe jako podstawę odmowy udzielenia informacji o osobie naruszającej prawa własności intelektualnej.
TSUE rozpatrywał spór pomiędzy Coty Germany GmbH – spółką będącą właścicielem praw własności intelektualnej m.in. do marki perfum Davidoff, Marc Jacobs, Calvin Klein, Chloé – a instytucją bankową. Sprawa rozpoczęła się w 2011 r., kiedy to Coty Germany nabyła za pośrednictwem internetowej platformy aukcyjnej flakon perfum opatrzony znakiem towarowym Davidoff Hot Water, który okazał się podróbką. Jako że sprzedawca handlował podrobionym towarem na portalu aukcyjnym pod pseudonimem, Coty Germany zwróciła się do Stadtsparkasse o podanie nazwiska i adresu posiadacza rachunku bankowego, na który przekazała kwotę odpowiadającą cenie zakupionego towaru naruszającego prawo. Stadtsparkasse, powołując się na tajemnicę bankową, odmówiła. Coty wystąpiła zatem do sądu, aby ten nakazał instytucji bankowej przedstawienie danych. Po niekorzystnym wyroku wniosła skargę kasacyjną, a rozpatrujący ją sąd wystąpił z pytaniem prejudycjalnym do TSUE.
W postępowaniu pojawił się problem z interpretacją art. 8 dyrektywy 2004/48. Zgodnie z nim państwa UE zapewniają, że w kontekście postępowania sądowego dotyczącego naruszenia prawa własności intelektualnej oraz w odpowiedzi na uzasadnione i proporcjonalne żądanie powoda, właściwe organy sądowe mogą nakazać przedstawienie informacji o pochodzeniu i sieciach dystrybucji towarów lub usług naruszających prawo własności intelektualnej przez naruszającego i/lub jakąkolwiek inną osobę, u której m.in. stwierdzono dostarczanie na skalę handlową usług stosowanych w działaniach naruszających prawo. Zapis ten stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów ustawowych, które zarządzają ochroną poufności źródeł informacji. Zdaniem TSUE przepis krajowy uprawniający dany podmiot do odmowy udzielenia informacji nie może uprawniać do takiej odmowy w sposób nieograniczony i bezwarunkowy, powinien zawierać wyjątki i uszczegółowienia.
Przenosząc niniejszą sprawę na polski grunt – w kontekście tajemnicy bankowej przewidzianej w art. 104 prawa bankowego, podmiot dochodzący praw własności intelektualnej (w tym przypadku prawa do znaku towarowego) miałby prawo zwrócenia się do prokuratora z wnioskiem o wystąpienie do banku z żądaniem udzielenia informacji stanowiących tajemnicę bankową, ale tylko w sprawach o przestępstwo. Z takim żądaniem może wystąpić również sąd w toku postępowania karnego. Postępowanie to powinno dotyczyć osoby fizycznej (osoby prawnej), będącej stroną umowy zawartej z bankiem w zakresie informacji jej dotyczących.
Podmiot, którego prawa zostały naruszone, nie ma możliwości uzyskania ze strony banku danych naruszyciela, gdy chce na drodze postępowania cywilnego, np. zażądać zaniechania i/lub usunięcia skutków naruszenia, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści itp. Tymczasem dyrektywa w art. 8 nie różnicuje prawa do informacji w zależności od tego, czy jest to postępowanie cywilne czy karne. Jedynym kryterium jest „uzasadnione i proporcjonalne żądanie powoda". W tym kontekście uregulowanie tajemnicy bankowej w polskim systemie, mimo że nie stanowi bezwarunkowego i nieograniczonego prawa banku do odmowy udzielenia informacji, w praktyce może skutkować ograniczeniem prawa do obrony praw własności intelektualnej.
