Dla zobrazowania owych „korzyści" podawany jest przykład podatnika, który „odziedziczył w testamencie mieszkanie po swoim ojcu, dla uproszczenia wart 100 tys. zł. Nieruchomość ta była obciążona kredytem, a pozostały do spłacenia dług w wysokości 50 tys. zł obciążył spadek. Dodatkowo brat podatnika wytoczył mu proces o zachowek w wysokości 12,5 tys. zł. Jeśli podatnik sprzeda ten dom za cenę 100 tys. zł., by spłacić zobowiązania wynoszące 62,5 tys. zł, to zgodnie z obecnymi przepisami wydatków tych nie uwzględni przy obliczaniu podatku od dochodu ze zbycia. Odda, więc, fiskusowi 19 tys. zł."
Powstaje tylko pytanie: na jakiej podstawie miałby cokolwiek oddać?
Dla wykazania absurdalności takiego twierdzenia dokonajmy zamiany dwóch liczb w podanym przykładzie. Przyjmijmy, że mieszkanie warte 100 tys. zł. obciąża kredyt nie 50 tys. zł, ale 80 tys. zł., a zachowek wynosi nie 12,5 tys. zł. - ale 25 tys. zł. Cena sprzedaży mieszkania 100 tys. zł. pomniejszona o spłatę kredytu i zachowku daje stratę 5 tys. zł! Czy aby na pewno strata i ubytek w majątku podatnika może rodzić obowiązek podatkowy i zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego? Kiedyś istniało w Polsce pojęcie „eksportu wewnętrznego". Twierdzenie o możliwości opodatkowania straty nawiązuje do tej tradycji.
Na szczęście jest to tylko twierdzenie. Nie wynika ono bezpośrednio z ustawy, a jedynie wyrwanej z kontekstu wykładni jednego przepisu ustawy z pominięciem innego przepisu tej samej ustawy oraz przepisów innej ustawy. Istnienia obowiązku podatkowego nie można domniemywać. Co prawda, nie można też domniemywać nieistnienia obowiązku podatkowego - ale jest to fundamentalna różnica logiczna, która wpływa na sposób przeprowadzania dowodu poprawności formułowanej tezy.
Twierdzenie, że dopiero uchwalona nowelizacja eliminuje możliwość opodatkowywania podatkiem dochodowym ubytku w majątku podatnika oznacza, że dotąd było inaczej. A czy mogło być inaczej? Istnieje przecież niepodważalne domniemanie racjonalności ustawodawcy (preasumptio iuris ac de iure). Czy racjonalny ustawodawca chciał opodatkować podatkiem dochodowym stratę? Czy mógł chcieć? Byłoby to absurdem. Można opodatkowywać podatkami pośrednimi różne transakcje, niezależnie od tego, czy przynoszą zysk, czy też stratę. Ale podatkiem dochodowym straty opodatkowywać nie można. To powinno być oczywiste. Ustawodawca jest racjonalny ex definicione. Ale urzędnicy, sędziowie i przedstawiciele doktryny z definicji racjonalni nie są. Bo natura ludzka jest ułomna i z tego powodu obowiązuje trójpodział władzy. Mogli, więc, w/w - i to przez lata robili i robią nadal - głosić nieracjonalne poglądy, że strata może być opodatkowana. Co nie oznacza, że poglądy te stają się poprawne. Przyczyną błędu było uporczywe pomijanie systemowej i celowościowej wykładni przepisów prawa podatkowego, która jest obowiązkowa w przypadku, gdy wykładnia literalna prowadzi do wniosków absurdalnych. A jak wykazano powyżej taka literalna wykładnia prowadzi do absurdalnych wniosków.
