Marek Isański

Stosunek sądu do praw obywatela, obrazuje podejście/przyzwolenie do - zdawałoby się oczywistego, ale absolutnie niedopuszczalnego – stosowania skargi pauliańskiej do podatków. Obowiązkiem dłużnika jest spłacanie długów, jednak ich przymusowe dochodzenie może odbywać się jedynie w prawem przewidzianym trybie. Wierzyciel nie może ich dochodzić okradając dłużnika lub wykorzystując do tego celu bandytów. Nie może też państwo - jako wierzyciel - korzystać z drogi cywilnej, gdy właściwa jest droga administracyjna. Tym bardziej, że pozbawia w ten sposób obywateli ich praw.

Od dziesiątków lat w kodeksie karnym jest art. 231, który penalizuje przestępstwa urzędnicze. Do tej pory żaden urzędnik aparatu podatkowego nie został na jego podstawie skazany za przekroczenie uprawnień lub działanie na szkodę w stosunku do podatnika. Czyżby rzeczywiście urzędnicy nigdy nie działali świadomie na szkodę podatników, czy jest jakiś inny powód, że przepis ten jest martwy?

Fundacja Praw Podatnika przygotowała dla sędziów NSA prezenty z okazji 100 rocznicy funkcjonowania sądownictwa administracyjnego. Dziś przedstawiamy pierwszy w postaci prostego przykładu obrazującego absurdalność prezentowanego przez ten sąd od lat stanowiska, że decyzja wydawana po wznowieniu postępowania nie musi być zgodna z prawem (….). Z uwagi na brak rozbieżności w orzecznictwie żaden uprawniony organ nie może doprowadzić do podjęcia w tej sprawie uchwały przez poszerzony skład NSA.

Prawomocne wyroki należy wykonywać, ale ich moc ma wynikać z ich zgodności z prawem, a nie z tego powodu, że nie ma zwykłych środków zaskarżenia.

Im bardziej decyzja podatkowa jest niezgodna z prawem tym trudniej doprowadzić do jej uchylenia.