Kwestię tę powinien zbadać właściwy organ przed zatwierdzeniem projektu budowlanego i udzieleniem pozwolenia na budowę, orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 22 września 2017 r. (sygn. II OSK 91/16).
Wyrok został wydany w następującym stanie sprawy. W marcu 2012 r. prezydent m.st. Warszawy zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na nadbudowę i rozbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego oraz rozbiórkę pomieszczeń gospodarczych przy budynku mieszkalnym usytuowanych przy granicy działki. Wojewoda mazowiecki nie uwzględnił odwołania, jakie zostało złożone przez właścicielkę sąsiedniej nieruchomości, która kwestionowała usytuowanie budynku w tzw. ostrej granicy z jej działką, zarzucając naruszenie przepisów rozporządzenia ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który skargę uwzględnił (wyrok WSA z 7 maja 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1798/12) i uchyli decyzję wojewody. Zdaniem WSA w sprawie zabrakło istotnych ustaleń, co do faktu czy zatwierdzony decyzją budynek w rzeczywistości jest budynkiem jednorodzinnym w rozumieniu Prawa budowlanego, co jest niezbędne dla prawidłowego udzielenia pozwolenia na budowę, które zgodne będzie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Powyższy wyrok WSA uwzględniający skargę został uchylił NSA (wyrokiem z 20 marca 2015 r., sygn. II OSK 2098/13). NSA zarzucił, że WSA w ogóle nie rozpoznał zarzutów złożonej skargi, bowiem nie odniósł się do zarzutu naruszenia przepisów ww. rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie i nakazał WSA odniesienie się to nich. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, WSA 1 września 2015 r. oddalił skargę właścicielki działki sąsiadującej z inwestycją (sygn. VII SA/Wa 1385/15). WSA doszedł do wniosku, że sytuowanie projektowanej inwestycji w ostrej granicy z działką skarżącej było dopuszczalne w świetle decyzji o warunkach zabudowy opisanej powyżej, którą inwestor na potrzeby zamierzenia budowlanego dysponował.
WSA nie podzielił również stanowiska skarżącej co do konieczności realizacji nadbudowy już istniejącego budynku, usytuowanego w ostrej granicy z zachowaniem odległości przewidzianych w § 12 przepisów rozporządzenia ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r., w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (3 lub 4 metry). WSA podkreślił, że skarżąca nie wzięła pod uwagę, że inwestor dysponował decyzją o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na nadbudowie i rozbudowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego wolnostojącego, która była przedmiotem projektu zatwierdzonego w decyzji o pozwoleniu na rozbudowę. W decyzji tej dopuszczono usytuowanie planowanej inwestycji w granicy z działką skarżącej.
