Adwokatura.pl przypomina, iż Zbigniew Dyka urodził się 5 października 1928 r. W czasie II wojny światowej walczył w Szarych Szeregach. Był więziony przez gestapo. Po wojnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach rozpoczął aplikację adwokacką w Krakowie. W 1961 roku złożył egzamin adwokacki i rozpoczął pracę jako adwokat.
Od początku aktywnie działał w samorządzie adwokackim. Pracował w komisjach Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie. Pełnił funkcję rzecznika dyscyplinarnego przy ORA w Krakowie. Od 1986 był członkiem NRA. W latach 1989-1992 był wiceprezesem Naczelnej Rady Adwokackiej, w latach 1995-2001 był rzecznikiem dyscyplinarnym przy NRA. Przez wiele lat był również konsultantem Prezydium NRA. Prowadził szkolenia dla aplikantów adwokackich z zakresu prawa karnego oraz z retoryki. Był jednym z najbardziej aktywnych twórców ustawy „Prawo o adwokaturze" oraz głównym autorem tzw. „dużej" nowelizacji ustawy Prawo o adwokaturze. Był autorem bądź współautorem licznych regulaminów wewnętrznych adwokatury.
W 1984 roku jako pełnomocnik Naczelnej Rady Adwokackiej, w procesie przed Sądem Najwyższym z wniosku ówczesnego ministra sprawiedliwości o uchylenie uchwał I Krajowego Zjazdu Adwokatury, podjął się wyzwania prowadzenia odważnej i skutecznej obrony praw adwokatów. Na dowód uznania dla tych działań NRA podjęła uchwałę, że „Dobrze zasłużył się Adwokaturze Polskiej".
W okresie stanu wojennego był aktywnym działaczem jako członek komisji ds. działalności publiczno–prawnej NRA, w 1984 roku oceniony przez ówczesne ministerstwo spraw wewnętrznych – urząd bezpieczeństwa jako jeden z kilkunastu adwokatów w Polsce szczególnie niebezpiecznych dla systemu politycznego.
Miał również zasługi jako aktywny działacz NSZZ„Solidarność". Jesienią 1981 roku został krajowym doradcą NSZZ „Solidarność" rolników indywidualnych. Doradzał również „Solidarności" rzemieślniczej.
