[b]Słynie pani z interpretacji jazzu, nie stroni od klasyki – Chopina czy Beethovena, a także od muzyki ludowej zarówno polskiej, jak i klezmerskiej, latynoskiej czy – jak teraz – bałkańskiej. Czy swoją przyszłość widzi pani wciąż jazzowo czy bardziej etnicznie?[/b]

Moja muzyka jest i będzie zawsze blisko jazzu. Nigdy  nie przestałam go śpiewać, wracam często do starych tematów, ale z nowymi pomysłami, ciekawymi  instrumentalistami, którzy  niekoniecznie znani są z grania jazzu. To bardzo inspirujące.

[b]Wielu muzyków amerykańskich, takich jak Gary Burton czy Pat Metheny, żali się na spadek zainteresowania jazzem w ich ojczyźnie w przeciwieństwie do Europy, Rosji czy Japonii. Jakie są pani obserwacje?[/b]

W Ameryce jazz w wykonaniu tzw. gwiazd przeniósł się do wielkich sal koncertowych, filharmonii. A przecież powstawał w małych klubach. Tam się go i dziś słucha, ale sporadycznie. Starsi fani pamiętają, że w czasach, gdy postrzegany był jako nowość w Bostonie, Nowym Jorku czy Chicago, było wiele miejsc do grania. Czasy się zmieniły, dziś powstają nowe gatunki, odbiorcy mają inne priorytety, jazz jest rodzajem sztuki bardzo mało reklamowanym w porównaniu z muzyką pop, rockiem czy nawet country. Pozostał dla prawdziwych znawców.