Nie zapalę z Tuskiem cygara

– Dochodziło do „nocy cudów". W Małopolsce w przeddzień zamknięcia list wyborczych wpisano do Platformy kilkaset osób – mówi nam Jarosław Gowin.

W wyborach na szefa PO zgodnie z oczekiwaniami zwyciężył Donald Tusk. Ale ogłoszone w piątek wyniki – niespełna 80 proc. dla Tuska, ponad 20 proc. dla Gowina – pokazują, że to nie był triumf, jakiego oczekiwał premier, rządzący partią od ponad dekady. Uwzględniając to, że głosował co drugi działacz, Tusk zdobył poparcie niespełna 38 proc. członków PO.

Czy w obecnej sytuacji wewnątrz PO wynik 20 proc. poparcia uzyskałby każdy, kto rzuciłby rękawicę premierowi?

Jarosław Gowin:

Nie sądzę. Część z tych 20 proc. to elektorat protestu przeciw temu, co dzieje się w partii. Ale druga część to ci, którzy popierają moje poglądy gospodarcze lub moralne. Mam jednak świadomość, że są w Platformie politycy bardziej popularni niż ja. Sądzę, że gdyby trzecim kandydatem był Grzegorz Schetyna, to premier nie zdobyłby ponad połowy oddanych głosów, a więc potrzebna byłaby druga tura.

Sugeruje pan w ten sposób, że odwagi brakło Schetynie, który miał szansę stoczyć z premierem równorzędny bój, ale wycofał się z wyborów.

Schetynie nie brakło odwagi. Dokonał kalkulacji, moim zdaniem trafnej. Uznał, że startując, mógłby więcej stracić, niż ugrać.

Jeździł pan w teren na spotkania z członkami Platformy. Wie pan zatem, kim jest pański typowy wyborca.

To szeregowy członek PO w mieście powiatowym. Często ma doświadczenie biznesowe. Nie wstąpił do Platformy dla kariery, tylko z przekonania do programu. Jest przywiązany do Kościoła, niechętnie patrzy na flirt PO z ideologią politycznej poprawności, choćby w sprawie paramałżeństw homoseksualnych.

A co myśli o PiS?

Myśli o PiS jako o głównym przeciwniku politycznym, ale żałuje, że podziały zaszły tak daleko, często pielęgnuje osobiste kontakty z działaczami PiS.

Chce pan powiedzieć, że głosujący na Gowina są kropla w kroplę tacy jak pan. Ale przecież małomiasteczkowi konserwatyści nie stanowią aż takiej siły wewnątrz partii, by zapewnić panu tak dobry wynik.

To prawda. Na pewno nie wszystkie moje głosy pochodzą ze środowiska konserwatywnego.

Te wybory doprowadziły do podziałów – część konserwatystów poparła Tuska. Za to ja odebrałem mu część poparcia liberałów gospodarczych, w tym działaczy platformowej młodzieżówki Młodzi Demokraci. Ale mimo to jestem przekonany, że większość moich wyborców to ludzie podzielający moje przekonania światopoglądowe i gospodarcze – rynkowi liberałowie i obyczajowi konserwatyści. Znamienne były wizyty na Mazowszu. Nie tylko byłem tam chętnie zapraszany, ale lokalni działacze mówili mi wręcz, że w mazowieckich powiatach głosy rozkładają się po połowie.

Gowin nawiąże współpracę ze Schetyną? "To może zaszkodzić Tuskowi"

Na Mazowszu od lat toczy się współzawodnictwo ludzi Tuska i Schetyny. Może wśród aktywnych członków PO wcale nie ma 20 proc. zwolenników Gowina? Może większość z tych ludzi to stronnicy Schetyny, którzy po prostu głosowaliby na każdego konkurenta Tuska?

Wolnorynkowych konserwatystów jest w PO dużo więcej, niż się powszechnie przypuszcza. Tyle że są spychani na margines, nie wpuszcza się ich na listy, nie pyta o zdanie. Stąd wrażenie, że np. na Mazowszu liczą się tylko środowiska Tuska i Schetyny. A co do tych ostatnich: większość z nich odmawiała poparcia i Tuskowi, i mnie – nie głosując albo oddając głosy nieważne.

Co będzie po tych wyborach ze Schetyną?

Skoro prawie dwie trzecie członków Platformy odmówiło poparcia Tuskowi, to znaczy, że nie da się już partią rządzić jednoosobowo. Coraz szersze jest rozczarowanie, że premier nie wykorzystuje w pełni potencjału partii i odwraca się od jej programu. Fatalnie oceniana jest polityka ministra Jacka Rostowskiego. Wszystko to sprawia, że Tusk musi zacząć rozmawiać ze Schetyną.

W tych wyborach wyłoniły się trzy wyraźne grupy. Lojaliści, czyli zwolennicy premiera. Rewizjoniści, czyli ci, którzy zagłosowali na pana. I największa grupa – obojętni, czyli połowa członków PO, która odmówiła udziału w najważniejszych dla partii wyborach wewnętrznych.

Część nie głosowała w proteście przeciw polityce Tuska. Ale wielu pewnie po prostu nie identyfikuje się z partią. W wielu regionach nie udało się – mimo wielkich wysiłków biura krajowego partii – zapobiec sztucznemu „pompowaniu" kół. Znowu są „noce cudów". W Małopolsce w przeddzień zamknięcia list uprawniających do udziału w głosowaniu wpisano do Platformy kilkaset osób. Czy ci ludzie utożsamiają się z partią? Obawiam się, że duża część z nich to typowe „martwe dusze", potrzebne baronom partyjnym w rozprawie z konkurentami.

Które słowa premiera z kampanii zabolały pana najbardziej? Że szkodzi pan PO? Że wspiera pan PiS? Że nie wierzy w pańskie dobre intencje? Że przygotowuje się pan do utworzenia nowej, „skrajnej" partii?

Nic mnie nie zabolało. Jestem politykiem o twardej skórze. Ważne było co innego – że premier odmówił debaty ze mną, stwierdzając wprost, iż kampania to nie czas na spory programowe. Zszokowały mnie te słowa. Bo to była otwarta deklaracja bezideowości.

Pan atakował Tuska wyjątkowo brutalnie jak na standardy wewnętrznej rywalizacji.

Przesadza pan. Z żadnych słów się nie wycofuję. Jedyne, czego trochę żałuję, to tego, że gra internetowa „Przywróć Tuskowi pamięć" była ciut za ostra.

Miał pan jakikolwiek kontakt z premierem podczas kampanii?

Nie.

Bardzo długo premier w ogóle pana nie dostrzegał, właściwie nie prowadził kampanii. Dopiero pod koniec napisał list do członków partii, w którym ostro pana zaatakował. Zaczął też uczestniczyć w zamkniętych spotkaniach z lokalnymi działaczami.

Po przeforsowaniu wakacyjnego terminu głosowania Donald Tusk uznał, że nie będę w stanie prowadzić kampanii. A potem skoncentrował się na personalnym ataku na mnie i zamkniętych spotkaniach w gronie partyjnego aparatu. To także przyczyna słabej frekwencji i mojego dobrego rezultatu.

Premier wyciąga do pana rękę. Mówi, że zaapeluje do swoich zwolenników w partii, aby nie składali wniosków o usunięcie pana z Platformy.