Theresa Spence jest "twarzą" ruchu Idle No More ("Nigdy Więcej Bierni"), który od grudnia 2012 r. organizuje zakrojone na coraz większą skalę akcje protestacyjne rdzennej ludności Kanady – Indian, Eskimosów, Metysów. Ich zdaniem, Ottawa ogranicza prawa, przyznane im w traktatach, jakie zawierali jeszcze w XIX wieku z Koroną Brytyjską.
Koniec głodówki jest sukcesem opozycji, bo ugrupowania opozycyjne – w tym liberałowie, których szef Bob Rae prowadził negocjacje z pania Spence – gwarantują, iż podejmą w parlamencie problemy rdzennych mieszkańców.
W Ottawie szykowane jest uroczyste podpisanie deklaracji wodzów indiańskich i opozycyjnych polityków. Theresa Spence opuści swoje tipi, w którym prowadziła strajk głodowy. Deklaracja zawiera 13 punktów, w tym żądanie natychmiastowego spotkania z konserwatywnym premierem Stephenem Harperem i oficjalnym przedstawicielem królwoej Elżbiety II, gubernatorem generalnym Davidem Johnstonem.
Problem polega na tym, że funkcje gubernatora są raczej ceremonialne, a Indianie dowodzą, iż układy podpisywali z Koroną, a nie z rządem. Tymczasem premier Harper nie chce się zgodzić na obecność Davida Johnstona podczas rozmów z wodzami plemion.
Opozycja będzie naciskać na rząd, by ponownie przyjrzał się żądaniom Indian, Eskimosów i Metysów.
