Moskwa pokazuje, na co ją stać

Korespondencja z Symferopola (Krym)

Kolejny pociąg pełen ludzi szukających odpoczynku w czarnomorskich kurortach zajeżdża na dworzec w Symferopolu. Pod bramą dworca na tłum przyjezdnych czekają babuszki oferujące nocleg w swoich mieszkaniach oraz taksówkarze gotowi dowieźć turystę nawet na drugi koniec półwyspu za „przystępną cenę".

Człowiek wychodzący z symferopolskiego dworca prędzej czy później zawsze zostanie przez kogoś zaczepiony. Pierwszy zagaduje do mnie Karlen, 49-letni Ormianin, który mieszka na Krymie od 2000 roku. Wcześniej służył w wojsku, stacjonował w Legnicy. W Polsce został jeszcze kilka lat, miał biznes na granicy z Czechami.

Najważniejszy spokój

– To nie są dobre czasy, wszyscy żyją w wielkim stresie. Atmosfera od tygodnia jest bardzo gęsta i nikt na dobrą sprawę nie wie, po co nam to. Przecież tutaj żyją przedstawiciele wielu narodowości, tyle lat zgodnie żyjemy. Czy naprawdę ktoś musi tutaj dominować? Grunt, by było spokojnie – mówi Karlen, który sam jest przedstawicielem mniejszości ormiańskiej na Krymie. Jak podkreśla, wspólnota zadecydowała, że nie będzie się mieszać w ukraińsko-rosyjski konflikt.

Jedziemy uliczkami mglistego i deszczowego Symferopola, który jest bramą na cały półwysep Krymski. To tutaj rozpoczynają i kończą swój bieg pociągi łączące Krym z Ukrainą. Miasto jest również stolicą liczącej prawie 2 miliony mieszkańców Autonomicznej Republiki Krymu.

Symferopol niczym nie różni się od dziesiątek wschodnich miast. Piętrowe budynki w centrum, zwaliste bloki na obrzeżach, kilka pomników Lenina i wiele ulic nazwanych na cześć komunistycznych działaczy. To, co czyni go wyjątkowym, to fakt, że odbija się w nim cały koloryt Krymu. Spaceruję po mieście, zagaduję ludzi, co sądzą o rewolucji. Każdy, kogo zaczepiam, ma inne pochodzenie. Rozmawiam z Białorusinem, Rosjaninem, Azerem. Wszyscy zgodnie podkreślają, że najważniejsza jest stabilność.

– Po co było robić tę rewolucję? Teraz same problemy, kurs hrywny zwariował, zaraz wszystko podrożeje i już nic człowiek nie kupi. Tylko bogaci zyskają, a społeczeństwo jak zwykle straci. – żali się 48-letni Michaił urodzony w Mińsku, od 20 lat mieszkaniec Krymu.

– Ja rozumiem tych ludzi, wcale mnie nie dziwi, że mieli dość całego tego systemu – mówi z kolei 51-letni Sergij, budowlaniec, Rosjanin urodzony w Soczi. Na Krymie od 30 lat. – Tyle tylko, że jak zwykle to politycy rozegrali swoją partię, a zginęli zwykli ludzie. Słyszałeś o jakimś polityku, który zostałby chociaż ranny w Kijowie? No właśnie.

Lotniska pod kontrolą

Co ciekawe, mimo niechęci do rewolucji i polityków, wszyscy zgodnie podkreślali, że nie popierali Janukowycza, wille polityków Partii Regionów drażnią ich nie mniej niż ludzi na zachodzie kraju, a jeżeli tylko będzie spokojnie i stabilnie, to nie będą mieli żadnego problemu z tym, kto jest w Kijowie. Wszystkich spotkałem na ulicy, każdy pędził gdzieś za swoimi sprawami. Życie w krymskiej stolicy toczy się dalej i to pomimo kolejnych niepokojących doniesień.

W piątek rano ukraińskie i światowe media obiegła wiadomość – lotniska w Symferopolu i Sewastopolu zostały zajęte przez nieznanych ludzi w wojskowych uniformach i z karabinami maszynowymi w dłoniach. Jadę do portu lotniczego krymskiej stolicy. Przy drodze co jakiś czas pojawiają się plakaty młodych ludzi, którzy jako obywatele Krymu sprzeciwiają się destabilizacji kraju i Majdanowi.

Wychodzę z marszrutki przy lotnisku i od razu wpadam na zamaskowanego człowieka z karabinem maszynowym. Uśmiecham się i udając niewiedzę, pytam, czy jest z ukraińskiej armii. Nie odpowiada. Podobnie jak każdy następny zagadany przeze mnie człowiek w uniformie. Nie mają żadnych naszywek, znaków szczególnych, jedyne, co ich wyróżnia, to młody wiek i dyscyplina. Przed lotniskiem dowodzi nimi Kozak doński. Żołnierzy wspierają zagony tituszek, wszyscy z obowiązkowymi pomarańczowo-czarnymi wstążkami na cześć bohaterów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.